Συνέντευξη με την ζωγράφο υφασμάτινων επιφανειών Artik Handpaintings (Ιφιγένεια Γλύμπη) — Artventures Show
Η Ιφιγένεια Γλύμπη, γνωστή στον καλλιτεχνικό χώρο ως Artik Handpaintings, είναι μια υπερταλαντούχα ζωγράφος η οποία καλλιτεχνεί κυριολεκτικά αριστουργήματα πάνω σε υφασμάτινες επιφάνειες και όχι μόνο. Παρευρέθηκε, λοιπόν, την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου στο studio του ραδιοφωνικού σταθμού του Παντείου Πανεπιστημίου Spam Radio, και συγκεκριμένα στην εκπομπή Artventures που πραγματοποιείται κάθε Παρασκευή στις 20:00–22:00.
Την εκπομπή μπορείτε να ακούσετε πατώντας έναν από τους παρακάτω συνδέσμους την ημέρα και ώρα έναρξης της εκπομπής:
E-Radio: http://www.e-radio.gr/Spam-Radio-Internet-Radio-i467/live
Tune in:https://tunein.com/radio/Spam-Web-Radio-s268306/
Live 24: http://live24.gr/radio/generic.jsp?sid=1749
Στόχος της εκπομπής είναι η ανάδειξη καλλιτεχνικών ταλέντων με αξιόλογα επιτεύγματα από τον χώρο της τέχνης. Η εκπομπή μας επιπλέον έβγαλε σε κλήρωση μια υπέροχη χειροποίητη μπλούζα της καλλιτέχνιδας μας την οποία εν τέλει κ’ερδισε η αγαπητή μας ακροάτρια Βιργινία Φωκά.
Φυσικά θα ακολουθήσουν πολλοί διαγωνισμοί κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς.
Μίλησε μας λίγο πιο αναλυτικά για αυτό με το οποίο ασχολείσαι.
Εγώ ζωγραφίζω στο ύφασμα. Ζωγραφίζω σε ρούχα κυρίως. Σε γυναικεία, σε παιδικά, σε αντρικά δουλεύοντας κυρίως ανα παραγγελία. Φτιάχνω τα σχέδια που είτε ο πελάτης μου έχει ζητήσει ή κάτι που φτιάχνουμε μαζί. Τα σχέδια όταν είναι ειδικής παραγγελίας είναι πιο απλά τα πράγματα αλλά όταν είναι πιο αφηρημένα συνεργαζόμαστε με τον πελάτη για να βγάλουμε το αποτέλεσμα που θέλει. Γιατί, πολλές φορές τα ρούχα που ζωγραφίζουμε είναι δώρα και ο καθένας θέλει κάτι να πει μέσα από αυτό το δώρο. Οπότε καθόμαστε και το σχεδιάζουμε μαζί.
Πως τελικά ασχολήθηκες με αυτή την ιδιαίτερη τέχνη; Ήταν ένα όνειρο που είχες από μικρή ή κάτι που προέκυψε στην πορεία.
Εγώ κατάγομαι από την Σπάρτη, από ένα υπέροχο χωριό που το λένε Τσίτζινα. Εκεί μεγάλωσα. Σπούδασα στην Αθήνα, ασχολήθηκα με τα οικονομικά και το marketing, δούλεψα σε αυτό τον χώρο πολλά χρόνια, σχεδόν δώδεκα. Όταν έκανα το πρώτο μου παιδάκι, στις αρχές της κρίσης, βρέθηκα και εγώ χωρίς δουλειά μαζί με πολύ άλλο κόσμο. Θεώρησα ότι ήταν πάρα πολύ εύκολο να ξαναβρώ δουλειά λόγω των δημοσίων σχέσεων που είχα αλλά η πραγματικότητα ήταν σχεδόν ρατσιστική. Όταν έχεις μωρό, στον δικό μας τον χώρο, και ενώ έχεις ήδη μια πορεία δεν είναι καθόλου εύκολο να σε ξανα-προσλάβουν. Ένα παιδί έχει πάρα πολλές ευθύνες και οι εταιρείες τον γνωρίζουν αυτό.
Στο χρόνο λοιπόν που πέρασε και πιστεύοντας ότι θα ξαναβρώ δουλειά καθώς δεν είχα σταματήσει ποτέ και να δουλεύω από τότε που ήμουν φοιτήτρια, το θεώρησα μια ευκαιρία να κάνω ένα διάλλειμα μέχρι να ξαναρχίσω. Στο σπίτι εκεί κοντά που μένω, λοιπόν, είναι ένα εργαστήρι- το εργαστήρι Μορφές. Βρίσκεται στον σταθμό του Αγίου Ελευθερίου. Το έχει η φίλη μου η Βαρβάρα με τον φίλο μου τον Ορέστη. Είναι ένας χώρος που γίνονται πάρα πολλά σεμινάρια σε πάρα πολλούς τομείς της τέχνης.
Εγώ μπήκα μέσα μία Τετάρτη και διάλεξα το πρώτο μάθημα που ξεκίναγε που ήταν η ζωγραφική στο ύφασμα. Το μάθημα το έκανε μια καταπληκτική ζωγράφος η Κική Κιουπρούλη που σήμερα είναι μια φανταστική Tattoo Artist. Έκανα μαζί της το σεμινάριο, μου άρεσε πάρα πολύ, και καθώς προέρχομαι από τον χώρο του marketing το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στο ότι θα μπορούσα να το κάνω και σαν δουλειά από τη στιγμή που μου αρέσει τόσο πολύ.
Δεν ήξερα ότι μπορούσα να ζωγραφίσω τόσο καλά και μάλιστα είχα ξεχάσει κάτι που μου θύμισε μια συμμαθήτρια μου από το χωριό μου που μετά από καιρό είδε τη boutique . Το συζητήσαμε, λοιπόν, και μου είπε: « θυμάσαι που στην πρώτη δημοτικού είχες κερδίσει έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό;». Είχε γίνει ένας διαγωνισμός, προσπαθούσαμε να πάρουμε τους Ολυμπιακούς αγώνες, γινόντουσαν προσπάθειες. Είχα κερδίσει έναν διαγωνισμό λοιπόν, σχετικό, ζωγραφίζοντας κάτι. Να φανταστείς το έπαθλο ήταν ένα φούτερ.
Ένα μήνυμα λοιπόν που έχεις να δώσεις στους γονείς μετά από αυτή σου την εμπειρία;
Οι γονείς όταν βλέπουν το ταλεντάκι πρέπει να προσπαθούν να το βγάλουν προς τα έξω, να το ενθαρρύνουν. Και ας μην το κάνουν μετά τίποτα. Να του δώσουν αυτοπεποίθηση ότι κάτι μπορεί να κάνει κάτι και να δημιουργεί.
Η οικογένεια τελικά μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην καριέρα μια γυναίκας: Εσύ πως το βλέπεις αυτό ως γυναίκα, που δούλεψε στον χώρο του marketing και τα άσχημα που προέκυψαν αλλά έφεραν τελικά ένα όμορφο αποτέλεσμα. Την ενασχόληση σου με την τέχνη.
Δυστυχώς, εγώ τον αντιμετώπισα τον ρατσισμό. Δεν μπόρεσα να γυρίσω, δηλαδή, στην δουλειά μου. Και επειδή θα ενδιαφέρει πολλές κοπέλες του marketing αυτό, θα σας πω ότι πολλές φορές βρέθηκα σε συνεντεύξεις- σε τρείς συγκεκριμένα- όπου έχανα τη δουλειά στο τέλος σε υποψήφιο που ήταν άντρας και δεν είχε παιδιά. Να το έχετε υπόψη σας, με έναν τρόπο πρέπει να βρείτε τη λύση οι γυναίκες που θα ασχοληθείτε με τη διαφήμιση, με την προώθηση, με τις πωλήσεις, γιατί το marketing είναι ένα τεράστιος κλάδος. Μιλάμε για ένα επάγγελμα όπου πρέπει να δημιουργήσεις την ανάγκη για να την καλύψεις. Εγώ λοιπόν, έκανα μια μικρή έρευνα- κάτι που κάθε άτομο που έχει ασχοληθεί με το μάρκετινγκ πρέπει να ξέρει να κάνει- και είδα ότι υπάρχουν τρείς- τέσσερεις, αξιόλογοι άνθρωποι που ασχολούνται με τη ζωγραφική στο ύφασμα. Είπα, «γιατί να μην το κάνω και εγώ». Και μάλιστα τώρα, κάνοντας μαθήματα στις Μορφές, θέλω να δημιουργήσω ακόμα περισσότερους ανθρώπους που ζωγραφίζουν στο ύφασμα για να δημιουργήσουμε την τάση, τον κλάδο, το κομμάτι της αγοράς, γιατί εγώ μόνη μου δεν μπορώ έτσι και αλλιώς να το καλύψω.
Οπότε μας λες ότι δεν υπάρχει τρελός ανταγωνισμός στον τομέα της τέχνης σου.
Όχι, ανταγωνισμός δεν υπάρχει με την έννοια ότι η αγορά και η ανάγκη είναι τόσο μεγάλη που πέντε άνθρωποι δεν μπορούν να την καλύψουν. Επίσης, όταν φτιάχνουμε ωραία έργα, αξιόλογα, ποιοτικά, ο κόσμος το αναγνωρίζει. Είναι πάρα πολύ ωραίο να έχεις, δεν χρειάζεται να πω μια βάφτιση ή ένας γάμος, να έχεις το αγόρι σου, το κορίτσι σου που ξέρεις τι του αρέσει και θέλεις να κλέψεις κάτι που το είδες στο ίντερνετ, που το είδες εκείνη τη στιγμή που είχες κολλήσει και το κοίταζες. Να φτάσεις στα γενέθλια του και να το κάνεις δώρο.
Στο εξωτερικό είναι αντίστοιχο αυτό με τα άτομα; Ασχολείται περισσότερος κόσμος με αυτή την τέχνη;
Στο εξωτερικό, ειδικά στην Αμερική, έχει τεράστια αγορά. Τη ζωγραφική, δυστυχώς θα το πω και αυτό, την εκτιμούν περισσότερο. Στην Ελλάδα είναι παρθένα η κατάσταση. Ένας καλλιτέχνης, σε ένα ρούχο θα χαλάσει, πέντε ώρες, οκτώ ώρες, δέκα, δεκαπέντε. Αυτό πρέπει να πληρωθεί, δεν το πατάμε κάτω. Όχι, είναι χειροποίητο και όπως όλα τα χειροποίητα καλλιτεχνήματα, πρέπει να πληρώνονται.
Η Ελλάδα είναι έτοιμη να δεχθεί καλλιτέχνες με όραμα και ταλέντο;
Θέλω να πω, για εμένα, ότι δεν ήμουν το ίδιο καλή όταν ξεκίνησα. Δουλεύοντας και με την επανάληψη μαθαίνεις. Σίγουρα βελτιώθηκα και ευτυχώς βελτιώνομαι ακόμα. Μου αρέσει όταν κάποιος μου στέλνει ένα μήνυμα να του φτιάξω κάτι που είναι δύσκολο- θα κάνω δύο με τρείς μέρες να του απαντήσω καμιά φορά για να δώ αν μπορώ να το φτιάξω- και όταν τελικά του καταφέρνω χαίρομαι πάρα πολύ! Γιατί καταλαβαίνω ότι κάτι έχω προσθέσει στην τέχνη μου. Να σημειώσουμε ότι εγώ δεν σπούδασα. Δηλαδή, δεν είμαι της σχολής καλών τεχνών στην οποία θα ήθελα να πάω. Δεν είχα κανέναν άλλον δάσκαλο πλην της Κικής να με καθοδηγήσει. Αυτό τα τελευταία τέσσερα χρόνια το κάνω μόνη μου και είναι φοβερά ενδιαφέρον. Να έχει μπροστά σου κάτι που λες: « Θα καταφέρω να το κάνω».
Στην Ελλάδα, για να γυρίσω στην ερώτησή σου, με εξέπληξε η Artik που ανέβαινε σιγά σιγά, οι επισκέψεις στην ιστοσελίδα που ανέβαιναν κατά μήνα πολύ περισσότερο είναι φανταστικό. Έχεις το άγχος και την αγωνία σου για το αν έκανα καλά που άνοια την εταιρεία, γιατί στην αρχή δεν ανοίγεις και εταιρεία το κάνεις ελεύθερα. Στη συνέχεια, όταν σε έχει δει ένα μαγαζί από τη Μύκονο και σου ζητάει να έχει δέκα ζωγραφισμένες τσάντες για το καλοκαίρι δεν μπορείς να τα πουλήσεις χωρίς να κόψεις τιμολόγιο. Οπότε μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις έναρξη στη εφορία και μετά αρχίζουν και τα άγχη γιατί είναι διαφορετικό να ζωγραφίζεις και να μην σε νοιάζει και διαφορετικό να ζωγραφίζεις και να έχεις το άγχος των εξόδων, των μηνιαίων που προκύπτουν από το να έχεις ανοίξει μια εταιρεία.
Οι άνθρωποι στην Ελλάδα, οι φίλοι μου που μου έχουν ζητήσει να τους ζωγραφίσω κάτι ή οι πελάτες που μου ζητάνε να τους ζωγραφίσω κάτι και το βρίσκουν έτοιμο, εκτιμούν πολύ αυτό που κάνω. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ για τα γλυκά λόγια που μου στέλνουν κάθε φορά και είμαι πάρα πολύ αισιόδοξη καταλήγοντας στην απάντηση αυτής της ερώτησης. Τα πράγματα θα γίνουν και πολύ καλύτερα.
Πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να βιοποριστεί από ένα αμιγώς καλλιτεχνικό επάγγελμα;
Αυτού του τύπου το καλλιτεχνικό επάγγελμα δεν ξέρω να στο απαντήσω 100%. Ζωγραφίζοντας στο ύφασμα, εάν το χέρι πάει και αυτά που φτιάχνεις σου αρέσουν και με έναν φοβερό προγραμματισμό, ίσως. Εγώ δεν μπορώ να τον έχω ακόμα έχοντας δύο παιδιά, είναι δύσκολο να κάνεις έναν πολύ καλό προγραμματισμό. Από την άλλη μπορεί να πεις ότι θα παραδόσεις μια παραγγελία στις 12 του μηνός, αλλά μπορεί κάτι να συμβεί στο ρούχο και να χάσεις το πρόγραμμα. Ένας άνθρωπος όμως που είναι ελεύθερος, είναι γρήγορος στη ζωγραφική πιστεύω πως ναι, με καλό marketing, με καλό site, με καλό follow up στους πελάτες του σίγουρα μπορεί να βιοποριστεί.
Οι γονείς σου υπήρξαν υποστηρικτικοί σε αυτή σου την καλλιτεχνική μεταστροφή; Ξέρουμε ότι οι παλαιότερες γενιές έχουν μι παράξενη αντίληψη πάνω στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα.
Στην αρχή η μητέρα μου, που δεν την έχω πια, το είχε δει λίγο αστεία και ήταν πολύ χαρούμενη που έκανα και κάτι άλλο. Το έβλεπε σαν χόμπι όχι ότι θα άφηνα την δουλειά μου και δεν θα ξαναγύρναγα σε αυτή. Εγώ είχα την τύχη στον τελευταίο καιρό που πέρασα με την μητέρα μου να ζήσουμε έναν χρόνο μαζί καθημερινά. Έζησε αυτή την τρέλα στο εργαστήρι με ρούχα να πλένονται, να σιδερώνονται, να ζωγραφίζονται, να συσκευάζονται, να φεύγουν, παραγγελίες να πρέπει να απαντηθούν, να βλέπει την αποδοχή που είχε η δουλειά μου και ότι τελικά θα μπορούσα να ζήσω και από αυτό. Οπότε ηρέμησε, χάρηκε και με ενθάρρυνε. Πολλές φορές ερχόταν πάνω από ένα έργο και μου έλεγε «αυτά τα μάτια δεν με κοιτάζουν καλά» ή «δεν πίστευα ότι θα το τελειώσεις, είμαι περήφανη».
Και ο πατέρας μου που είναι ένας καλλιτέχνης επίσης αλλά δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά, ασχολήθηκε με τις πωλήσεις, ακόμα υποστηρίζει, τον έχω δει να κρυφοθαυμάζει ένα έργο και να λέει «α ρε κόρη τα κατάφερες». Εκείνοι στην αρχή είχαν κάτι άλλο στο μυαλό του για εμένα. Όμως οι σπουδές μου δεν πήγαν χαμένες γιατί το marketing με βοήθησε πάρα πολύ στη δουλειά μου. Καλό είναι, και τώρα μιλάω σαν μαμά, να ολοκληρώνουμε τις σπουδές που ξεκινήσαμε γιατί, δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν μας πιάνουν από μικρά παιδιά να μας κατευθύνουν σε μια δουλειά που θα χρησιμοποιήσουμε το ταλέντο μας και έτσι θα γίνουμε πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και στο κάτω κάτω θα βγάζουμε και πιο εύκολα τα χρήματά μας, δεν θα κοπιάζουμε τόσο πολύ. Να τελειώνετε τις σπουδές σας, να είναι και οι γονείς σας ευχαριστημένοι, να αρχίζετε να δουλεύετε είτε θέλετε να ασχοληθείτε με την ηθοποιία, είτε θέλετε να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική, είτε θέλετε να ασχοληθείτε με το τραγούδι, δεν ξέρω οι τέχνες είναι τόσες πολλές, να το κάνετε παράλληλα και κάποιο θα βγει μπροστά. Όποιο βγει μπροστά μπορεί να γίνει στην ηλικία των εικοσιπέντε- τριάντα.
Να γραφτεί στον αστικό κώδικα παρακαλώ, γονείς μην πιέζετε τα παιδιά σας από τα είκοσι, δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν. Οι εποχές έχουν αλλάξει, είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούν να κάνουν τα παιδιά, δεν είναι όπως παλιά «θα πας να γίνεις κομμώτρια, μηχανικός, ηλεκτρολόγος».
Πως πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να ανακαλύψει όσο πιο νωρίς γίνεται αυτό που του αρέσει. Υπάρχει κάποια συνταγή επιτυχίας;
Καταρχήν, εάν σου έρθει η έμπνευση για κάτι να το τολμήσεις. Δηλαδή αν βλέπεις, τι να πω, Voice και ξαφνικά πεις: «και εγώ λέω καλά ένα τραγούδι της Χαρούλας», άμα στο έχουν πει και άλλοι να πας σε έναν δάσκαλο να στο επιβεβαιώσει. Ο δάσκαλος θα στο επιβεβαιώσει, θα σε βελτιώσει και ίσως το παρατήσεις. Αν όμως δεν κάνεις τίποτα για αυτό, πως θα το μάθεις;
Εγώ μπορώ να σου πω ότι τώρα στα σαράντα παρά είμαι πολύ πιο ευτυχισμένη, ίσως και λόγω της οικογένειάς μου που είναι πολύ ισορροπημένη με τα παιδιά και έναν φανταστικό σύζυγο. Τώρα όμως είμαι πολύ καλά στην ψυχική μου κατάσταση ζωγραφίζοντας από ότι δέκα χρόνια πριν που δούλευα στις εταιρείες γεμάτες άγχος, νούμερα, πίεση, deadlines, projects, ακόμα και το γεγονός ότι κάθε πρωί έπρεπε να είμαι μακιγιαρισμένη στην τρίχα και βαμμένη, ντυμένη. Δεν χρειάζεται να είναι τα νύχια μου στην εντέλεια. Κάποτε η εικόνα μου, μου ήταν άγχος. Ασήμαντο, το έλεγα κα εγώ στον εαυτό μου, αλλά μου ήταν άγχος. Υπάρχουν γυναίκες που το αντέχουν για χρόνια. Δεν παύεις βέβαια να περιποιείσαι τον εαυτό σου σαν γυναίκα, ειδικά άμα έχεις περάσει από αυτή την φάση, αλλά είχε φτάσει τότε να είναι μια ρουτίνα. Η δουλειά αυτή είχε μια ρουτίνα. Τώρα οφείλω να πω ότι είμαι πολύ, πολύ πιο ήρεμη.
Αν κάποιος δεν έχει ευαισθησίες μπορεί να ασχοληθεί με την τέχνη και να τις ανακαλύψει στην πορεία; Να είναι ένας άνθρωπος πιο σκληρός.
Γενικά πιστεύω ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν ευαισθησίες είναι ψυχασθενείς. Υπάρχουν βέβαια και ψυχασθενείς που είναι φοβεροί καλλιτέχνες αλλά θέλω να πω ότι δεν γίνεσαι να είσαι άνθρωπος και να μην είσαι ευαίσθητος. Δεν γίνεται να μην σε τρελαίνει ένα μωρό, ένα παιδί. Από την άλλη δεν μπορείς να πεις ότι οι άνθρωποι που χτυπάνε τατουάζ, που καταφέρνουν να φτιάξουν τόσο σκληρές εικόνες κάποιες φορές στα κορμιά των ανθρώπων, είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν ευαισθησίες. Επειδή έχω γνωρίσει αρκετούς, είναι πολύ ευαίσθητοι. Αλίμονό μας αν εμείς οι καλλιτέχνες, που εγώ είμαι μια πολύ μικρή καλλιτέχνιδα μπροστά σε κάποιους άλλους, δεν είμαστε ευαίσθητοι. Δεν βγαίνει αυτή η ομορφιά από ανθρώπους που δεν έχουν ευαισθησίες, αποκλείεται.
Μελλοντικά σχέδια και στόχοι; Θα άλλαζες κάτι στην μέχρι τώρα πορεία σου;
Όταν ξεκίνησα την Artik, σχεδίαζα μια σειρά ρούχων. Είχα φοβερό πρόβλημα, σαν «χοντρούλα» που κατέληξα μετά την πρώτη γέννα του παιδιού μου, στο να βρω ρούχα. Οπότε σκέφτηκα, γιατί να μην σχεδιάσω ρούχα, να ράψω ρούχα και να είναι τόσο ευκολοφόρετα και να είναι τόσο άνετα και να έχουν ένα φανταστικό βαμβάκι και να ζωγραφίζονται τα διάφορα σημεία τους όπου θέλει η πελάτισσα ή όπου θέλω εγώ. Αυτό ξεκίνησε πάρα πολύ καλά γιατί κατάλαβα ότι πάρα πολλές γυναίκες δυσκολεύονται να βρουν ρούχα που να μην τους κάνουν να νιώθουν άσχημα. Έχουν αρχίσει να μικραίνουν και τα νούμερα πολύ τα τελευταία χρόνια. Πήγε πάρα πολύ καλά αυτό και τα ρούχα τα έδωσα σχεδόν όλα μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Κάποια χωρίς καν να ζωγραφιστούν, ήταν πάρα πολύ ωραία. Ελάχιστα μου μείνανε γιατί ξεχαστήκανε σε κάποια κουτιά στο εργαστήρι στο χώρο που το αποθηκεύαμε. Αυτό ήταν λάθος γιατί έπρεπε να συνεχίσει , ήταν φοβερό λάθος. Όμως, επειδή η ζωή τα φέρνει λίγο περίεργα, ήταν η περίοδος τότε που η μαμά μου αρρώστησε, το άφησα. Αυτό είναι και το μελλοντικό σχέδιο. Θέλω πάλι να νιώσουνε οι φίλες μου, γιατί δημιουργείται και μια σχέση, είτε κάνοντας chatting είτε μιλώντας στο τηλέφωνο, είτε συναντώντας την πελάτισσά σου, να φτιάξω πάλι απλά, όμορφα, άνετα, ποιοτικά ρούχα, που όποιος θέλει θα ζωγραφίζονται με το σχέδιο που θέλει. Αυτά συνήθως απευθύνονται στη ζεστή σεζόν: άνοιξη, καλοκαίρι και θέλω να πάνε όλα καλά και του χρόνου, το καλοκαίρι του 2018 να τρέχει πάλι μια σειρά από ρούχα.
Μίλησε μας και για την νέα σου ιστοσελίδα.
Έχω μια φίλη πάρα πολύ αγαπημένη, τη Μέλα, που μου έχει φτιάξει ένα site ακριβώς έτσι όπως το ήθελα, γεμάτο χρώματα και γεμάτο εικόνες που δεν μοιάζει ιδιαίτερα με e-shop, με κατάστημα, έχει το κομμάτι του shop. Το ανεβάσαμε πριν λίγες ημέρες, θέλω να δείχνω και τη δουλειά βήμα- βήμα. Δηλαδή, μπορεί να δεις ξαφνικά μια φωτογραφία που θα σε τρομάξει, που μετά από άλλες δέκα φωτογραφίες θα καταλήξει να είναι μια πάρα πολύ όμορφη κοπέλα. Αυτό είναι τα βήματα, δεν γίνεται αμέσως μια πάρα πολύ όμορφη κοπέλα όταν ζωγραφίζεις στο ύφασμα. Έχει τις στρώσεις, πως είναι το Photoshop που έχει Layers έτσι είναι και στο ύφασμα. Πρέπει να στεγνώσει, να περάσουν μερικές μέρες, να το πιάσεις, να το αφήσεις ξανά και ξανά. Όλο αυτό, επειδή δεν έχω χρόνο να κάνω blog, το κάναμε στο site, στο Portfolio του Site και έχει και ένα μικρό μαγαζάκι όπου κάποια κομμάτια έχω προλάβει να τα ετοιμάσω και μπορεί κάποιος να τα αγοράσει. Αυτά ανεβοκατεβαίνουν γιατί δεν είναι πάντοτε διαθέσιμα.
Πως ένιωσες όταν είδες το αποτέλεσμα της πρώτης σου καλλιτεχνικής δουλειάς; Πως αυτό σε αντάμειψε συναισθηματικά; ;H ίσως απλά αυτό να ισχύει για την αγαπημένη σου δουλειά και όχι απαραίτητα για την πρώτη.
Επειδή μιλάω γρήγορα, θα πω δύο ιστορίες. Η πρώτη έχει να κάνει με μια μπλούζα που έφτιαξα με πάρα πολύ κόπο παιδιά. Ήταν φοβερά δύσκολη, ήταν ένα έργο κάποιου άλλου καλλιτέχνη, ήρθε με e-mail: « Σας παρακαλώ φτιάξτε μου αυτή τη μπλούζα». Την έφτιαξα δύο φορές, η πρώτη καταστράφηκε. Συμβαίνουν και αυτά. Δεν πειράζει, έτσι μαθαίνεις. Φτιάχνω την μπλούζα, περνάει ενάμιση χρόνος. Οδηγώ το αυτοκίνητο και βλέπω στο πεζοδρόμιο την κυρία που φοράει την μπλούζα. Αφού δεν τράκαρα, πάτησα φρένο, δεν το πίστευα. Επειδή το μάτι, που είχε συνηθίσει το σχέδιο, λέει: « α κάτι που έχω φτιάξει». Ήταν όντως αυτό που είχα φτιάξει.
Και το άλλο που έχει συμβεί, να σας το πω και αυτό, συνεργάζομαι με μια εταιρεία που είναι μοδίστρες. Μου ράβουν τα ρούχα που σας έλεγα. Φεύγουμε για καλοκαίρι, εγώ πηγαίνω στο χωριό μου στα Τσίτζινα. Γυρίζοντας, το φθινόπωρο θέλω να κανονίσουμε τα επόμενα που θα ράψουμε. Δεν με περιμένανε, μπαίνω μέσα στο χώρο του εργαστηρίου που ράβανε, και στις κρεμάστρες βλέπω 5000 μπλούζες, μπορεί να ήταν και παραπάνω, σε διάφορα ρούχα που είχαν κάνει στάμπα μια δική μου ζωγραφιά. Θα μπορούσε να μου το είχε ζητήσει. Για να ξέρετε αυτό το σχέδιο που έχει πάνω η πιτζάμα σας, κάποιος έχει κάτσει και το έχει ζωγραφίσει, αυτό στη συνέχεια γίνεται επανεκτύπωση. Άρα θα μπορούσε να μου πει Ιφιγένεια φτιάξε μου μια μπλούζα και θα τους έλεγα μια πολύ νορμάλ τιμή, συνεργάτιδά μου ήταν, για να την επανεκτυπώσει. Μπαίνοντας λοιπόν στον χώρο, χωρίς να με περιμένουνε, ήταν σαν να ήταν όνειρο, σαν να ήταν εφιάλτης βασικά, ήταν αποπνικτική η ατμόσφαιρα. Μου φάνηκε πως τα ντουβάρια με είχαν πλακώσει. Της λέω: “τι έχετε κάνει εδώ», κι η απάντησή της μετά από μια ολόκληρη χρονιά που δουλεύαμε μαζί: «το βρήκα στο Ίντερνετ». Το συγκεκριμένο σχέδιο είχε και δύο λάθη, εγώ το ήξερα γιατί εγώ το είχα κάνει. Της λέω ότι αυτό είναι δικό μου αλλά «όχι, το βρήκα στο Ίντερνετ». Έκλεισα την πόρτα πίσω μου, έκανα πάνω από ένα μήνα να ξαναπιάσω πινέλο στα χέρια μου. Έπαθα σοκ. Θα μπορούσε απλά να μου το ζητήσει, δεν ήταν δύσκολο. Τι ήταν αυτό. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να συμβεί.
Από τη μια έχεις την απόλυτη χαρά, που σε πιάνουν τα κλάματα, γιατί έχεις ξεκινήσει μια εταιρεία, έχεις μπει σε μια διαδικασία. Δεν είσαι και σίγουρος, βέβαια, αν θα πάει καλά, αν άξιζε που το έκανα. Λες τι θα σκεφτούν οι άλλοι. ¨ότι αυτοί άφησε τις εταιρείες και έπιασε το πινέλο; Φοβάσαι, μα δεν θα έπρεπε. Πρέπει να κάνουμε πάρα πολλές προσπάθειες στη ζωή μας και αν κάτι δεν πάει καλά να πάμε στο επόμενο, και ξανά στο επόμενο. Χάρηκα πάρα πολύ όταν είδα το πρώτο. Μου έδωσε το έναυσμα να πάω σπίτι και να συνεχίσω. Σε αντίθεση με το άλλο που έγινε και με πλήγωσε.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ την Ιφιγένεια Γλύμπη για την παραχώρηση αυτής της μοναδικής συνέντευξης.
Επισκεφθείτε την ολοκαίνουρια ιστοσελίδα της- E-shop για να δείτε την πληθώρα δημιουργιών και καλλιτεχνημάτων της καλεσμένης μας:
