Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Θαλασσοχώρη
Ο Κωνσταντίνος Θαλασσοχώρης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Marketing στη Θεσσαλονίκη αλλά είχε είδη ξεκινήσει μουσικές σπουδές από την ηλικία των 9 χρόνων. Ολοκλήρωσε τη μουσική του παιδεία στο Εθνικό Ωδείο Περιστερίου όπου και αρίστευσε. Το 2004 κάνει το ντεμπούτο του στη δισκογραφία με τη «Heaven: μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη του συμμετοχή στο Fame Story. Το 2005 εντάσσεται στο δυναμικό της «Λύρα». Εκείνη την εποχή είναι η εταιρεία με την πιο αυστηρή επιλογή σε καλλιτέχνες. Το 2009 ξεκίνησε τη δική του ραδιοφωνική εκπομπή με όνομα «Μουσικές Αποστολές». Τη σεζόν 2012–2013 ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έχει επίσης βραβευτεί από τον Όμιλο UNESCO Πειραιώς και νήσων, για την προσφορά του στον πολιτισμό. Αυτό που τον χαρακτηρίζει ιδιαίτερα, είναι η ευρηματικότητα του στις ιδέες πάνω στις οποίες βασίζονται τα live του και η καθαρότητα της ερμηνείας του.
Τη συνέντευξη αυτή οργάνωσαν οι Σταυρούλα Πολλάτου και Γωγώ Τσίντζα αλλά και ο bonus guest καλεσμένος της συγκεκριμένης εκπομπής Μανόλης Βλατάκης, κατά τη διάρκεια της εκπομπής τους Rising with the Stars.
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς τόσο εντατικά με τη μουσική;
Δεν το αποφάσισα, ήταν πάντοτε μέσα μου, μου μιλούσε συνέχεια. Όσο βρίσκεσαι σε μικρή ηλικία ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που σου μιλάει, να γνωρίσεις της φωνή και τη πηγή της και αποφασίζεις να εργαστείς πάνω σε αυτό το μήνυμα που λαμβάνεις. Μετά τα πρώτα στάδια της ακαδημαϊκής σου πορείας, αρχίζεις να δημιουργείς τον δικό σου κώδικα για να απαντήσεις ακριβώς στο τι είναι αυτό που θες, αν μπορείς να το κάνεις και αν μπορείς να θυσιαστείς για αυτό. Άρα όλα έγιναν σιγά σιγά, αλλά το πρώτο μήνυμα ήρθε χωρίς να το καταλάβω.
Μίλησε μας για τα μουσικά σου ακούσματα.
Όταν ήμουν πάρα πολύ μικρός, από τα πρώτα δώρα που ήθελα ήταν ένας δίσκος και αμέσως μετά μία κιθάρα. Γενικώς, αυτά τα πράγματα μου άρεσαν. Εκείνη τη περίοδο ήταν ένα τραγούδι που μου άρεσε πολύ και λεγόταν: «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας». Ήμουν σε νηπιακή ηλικία όταν άκουγα αυτό το τραγούδι που βρισκόταν σε μία κασέτα του πατέρα μου. Μεγαλώνοντας σε ηλικία που μπορούσα να επιλέξω τι θα ακούσω πιο συνειδητά, μου άρεσαν οι ερμηνείες του Μίκη Θεοδωράκη, γενικά, όλες. Πιο πολύ από όλες μου άρεσαν οι ερμηνείες του Γρηγόρη Μπιθικώτση και του Στέλιου Διονυσίου. Έρχεται η επανάσταση της εφηβείας και στρέφομαι προς τη ξένη rock μπαλάντα. Όσον αφορά την ελληνική φόρμα, μου άρεσαν οι ερμηνείες του Μητροπάνου.
Ακούγοντάς σε, δεν είναι εύκολο να σε κατατάξει κανείς σε ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος.
Αυτό που με νοιάζει εμένα είναι η αισθητική. Με νοιάζει αυτή να είναι ποιοτική. Οπότε σε οποιαδήποτε σκηνή στραφείς μπορείς να βρεις κομμάτια μου. Δεν απορρίπτω σκηνές, απορρίπτω προχειρότητες. Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τον εαυτό ου θα έλεγα ότι είμαι αιχμηρός και μελοδραματικός.
Βλέπουμε στο επίσημο βιογραφικό σου ότι στην εφηβική σου ηλικία είχες δημιουργήσει και ένα συγκρότημα. Γιατί στη πορεία όμως επέλεξες τη solo καριέρα;
Δεν θέλω να θυμώσει κανείς με την απάντησή μου. Το συγκρότημα υπήρξε το πάτημα για τη solo καριέρα. Ο καθένας έχει τις φωνές που μιλάνε μέσα του και τις ακολουθεί. Καλό είναι να ακολουθούμε τη ροή του σύμπαντος όπως τη προσφέρει και όχι να πηγαίνουμε κόντρα.
Πολλοί είναι αυτοί που σε θυμούνται από την τηλεοπτική σου εμφάνιση στο Famestory 2 το 2004. Χαρακτηριστική ήταν η ερμηνεία σου για το κομμάτι «ο Μαύρος Γάτος». Σε ακούγαμε και αισθανόμασταν ερμηνεία. Οπότε, η ερώτηση είναι, τι είναι αυτό που συμβαίνει όταν τραγουδάς; Πέρα από τα βιώματα, πως πάμε παρακάτω; Πως ένας καλλιτέχνης γίνεται καλλιτέχνης;
Αυτή η συνέντευξη συμβαίνει το 2017, είμαι αρκετά έμπειρος πλέον και έχω κάνει μία πορεία. Αυτή την ερώτηση που μου κάνετε σήμερα ξέρω να την απαντήσω. Εάν μου την έκανε κάποιος πριν πέντε χρόνια μπορεί να μην μπορούσα να σου πω κάτι. Τα βιώματα, δεν είναι αρκετά εάν δεν είσαι εκπαιδευμένος να τα ερευνήσεις. Είναι αναμνήσεις μεν, αλλά έρχονται ακατάσχετα στο κεφάλι σου. Εάν είσαι δεκτικό άνθρωπος μπορείς να χρησιμοποιήσεις ακόμα και τα βιώματα του περίγυρού σου και όχι μόνο τα δικά σου. Είμαι ένας άνθρωπος που εκπαιδεύεται από τις εικόνες που βλέπει γύρω του. Δεν βάζω ταμπέλες ή ιεραρχία, τις θεωρώ όλες σημαντικές. Όταν μπουν μέσα μου τότε αρχίζουν μόνες τους να βγαίνουν προς τα έξω σε ιεραρχική τάξη. Αυτό, όσον αφορά τον καλλιτέχνη.
Όσον αφορά τον μουσικό, με τη δική του προπόνηση όσον αφορά την εκφορά του λόγου, τονικά και σαν οργανοπαίχτης εάν παίζει κάποιο όργανο. Πέρα από όλα αυτά, παίζει πολύ ρόλο να σέβεται τον δημιουργό. Προσπαθεί δηλαδή να μην ξεπεράσει τον δημιουργό αλλά και να βάλει ένα καινούριο λιθαράκι από αυτόν που το βίωσε για το φέρει. Η ερμηνεία γίνεται πολλή σημαντική όταν σέβεσαι τη γέννα. Ξαφνικά, γεννάς και εσύ μαζί εάν έχεις σεβασμό πολύ.
Θα επέλεγες σήμερα να πήγαινες σε ένα talent show;
Όχι. Κάθε πράγμα που γίνεται έχει να κάνει με τις γνώσεις και τις εμπειρίες που έχεις. Εγώ είχα τελειώσει το στρατό και ήθελα διακαώς να εργαστώ δυναμικά ως μουσικός και να βρεθώ επάνω στη σκηνή. Δεν το λέω μουσική βιομηχανία γιατί δεν είναι βιομηχανία για την Ελλάδα. Νόμιζα ότι η τηλεόραση είναι το βασικό μέσο για να το πετύχεις αυτό γιατί είναι μαζικό. Όντως, συντηρεί τη κατάσταση για έναν καλλιτέχνη που θέλει να μιλήσει για τα δικά του ζητήματα και να περάσει στο ευρύ κοινό η άποψή του. Όμως, δεν θα το πρότεινα σε κανέναν να το κάνει αυτό. Ούτε και στον εαυτό μου τώρα με την εμπειρία που έχω. Δεν μετανιώνω για τις γνώσεις μου που ήταν τόσες τότε. Επίσης, η εποχή του 2004 για την Ελλάδα ήταν διαφορετική. Υπήρχε μικρότερο ποσοστό «κανιβαλισμού» αν και τότε για τα μέτρα μας ήταν υψηλό. Παρόλα αυτά, απλά βγάλε μουσική και δώσε τη στο κόσμο. Έλα κοντά με ανθρώπους που είναι πιο μπροστά από εσένα, πιο πολλά χρόνια και προχώρα. Τα υπόλοιπα δεν χρειάζονται γιατί δεν μιλάνε για εσένα. Γιατί εκείνοι που είναι εκεί και παρουσιάζουν, στήνουν αυτή την εκπομπή, το κάνουν πολύ γρήγορα. Αυτό δεν κάνει τον καλλιτέχνη να νιώθει ωραία. Αρχίζει και προβληματίζεται, αρχίζει και κλείνεται στον εαυτό του.
Πάμε να πιάσουμε την καρδιά του Κωνσταντίνου. Ποια είναι η καρπωμένη ανάμνηση στη σκέψη σου, στα μάτια σου, στα αυτιά σου που πιστεύεις ότι σε αγγίζει και σε αλλάζει.
Πολλή ωραία ερώτηση. Η πρώτη τέτοια ανάμνηση ξεκινάει με εμένα να είμαι στο πίσω κάθισμα του αμαξιού. Οδηγεί ο πατέρας μου, είμαστε μία τετραμελής οικογένεια, και ακούω «Άξιον Εστί». Εγώ είμαι έξι χρονών, για εξάχρονο, ο στίχος, η μελωδία, η βαρύτητα του ερμηνευτή, δεν συνάδει με το να με συνταράξει. Όμως, με συντάραξε βαθύτατα. Κατάλαβα ότι αυτό ανήκει στη σφαίρα των «μεγάλων», των ενηλίκων αλλά ήταν το πρώτο σοβαρό σημάδι. Και η ερμηνεία όμως μου άρεσε και ο στίχος. Μάλλον η γεωμετρία του στίχου με ερέθισε πολύ γιατί τα λόγια δεν τα καταλάβαινα. Η επόμενη ανάμνηση ανήκει πάλι στην παιδική ηλικία. Αρχίζω και βλέπω ότι με καλούν να τραγουδήσω συνεχώς, ας πούμε τα παιδιά στο σχολείο. Εμένα μου άρεσε η μπάλα αλλά τα παιδιά με έβαζαν στη μέση και μου ζήταγαν να τραγουδήσω. Σκεφτόμουν ότι κάτι γίνεται εδώ πέρα. Ήμουν ένα παιδί που έπαιρνε τη προσοχή χωρίς να κοπιάζει, ωραίο σημάδι και αυτό. Αυτά είναι τα πρώτα σημάδια. Η αλλαγή η μεγάλη, δεν υπάρχει αλλαγή μεγάλη, σημάδια υπήρξαν μόνο.
Αν έπρεπε να περιγράψεις τον Κωνσταντίνο μέσα από ένα τραγούδι, ποιο τραγούδι θα επέλεγες;
Αν και δεν θα έπρεπε να ζητάμε ένα μόνο κομμάτι που να περιγράφει ατομικά έναν άνθρωπο, τυγχάνει να έχω βρει σύμπλευση με ένα. Το κομμάτι λέγεται: “Κουράστηκα να υποκρίνομαι», δημιουργία του Αντώνη Βαρδή και πρώτη εκτέλεση του Μανώλη Λιδάκη. Υπάρχουν πολλά σημεία μέσα που με εκφράζουν προσωπικά. Αυτό είναι ένα πολύ ωραίο σημείο να πούμε ότι δεν χρειάζεται να υποκρίνεσαι για να αρέσεις. Αρκεί το να αρέσεις σε εσένα. Να μην κρύβεσαι από αυτό που πιστεύεις. Πρέπει να κάνεις αυτό που πιστεύεις. Αυτό ισχύει για όλες τις τέχνες και όλες τις δουλειές. Ενδιαφέρον στίχοι αυτού του κομματιού είναι οι εξείς: «με κρίνουνε και με συγκρίνουνε και δεν μπορεί κανείς να με νιώσει». Είναι το κομμάτι της πολιτιστική καψούρας.
Μίλησε μας για τη δισκογραφική σου δουλειά;
Να και ένα από τα καλά που έφερε το Famestory 2. Η δισκογραφική μου δουλειά ξεκινάει από το 2004. Το πρώτο κομμάτι που ηχογράφησα ήταν η «Αρχόντισα» του Βασίλη Τσιτσάνη. Γινόντουσαν συνέχεια ηχογραφήσεις και δημιουργούντουσαν συλλογές και έτσι φτάσαμε και στον προσωπικό μου δίσκο: “Κάτι δυνατό». Έγινε ένα single, το «Βράδια». Από εκεί και πέρα όλες μου οι προσωπικές δουλειές γνώρισαν μεγάλη επιτυχία με πολλές από αυτές να φτάνουν νούμερο 2 και 3 στα charts. Η δισκογραφική μου δουλειά τώρα κορυφώνεται με τη πιο πρόσφατη δουλειά μου που είναι η συλλογή από τις μουσικές από το θεατρικό μου έργο «Cocktail Art”.
Θα συνεχίσεις να δισκογραφείς παρά την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα;
Εννοείται πως θα συνεχίσω να δισκογραφώ. Μάλιστα έρχεται και καινούριος δίσκος και βιβλίο σύντομα από τις Εκδόσεις Αρισταρέτη. Πρόκειται για το έργο μου “Cocktail Art”, όπως είπα, που ανέβηκε στο θέατρο από το 2012 και έπαιξε μέχρι το 2013. Στη συνέχεια μου έγινε αυτή η πρόταση, το κείμενο του έργου, να γίνει βιβλίο και, οι μουσικές της παράστασης, δίσκος.
Μίλησε μας περισσότερο για τη δουλειά σου στο χώρο του θεάτρου.
Άνθρωποι που με πλησίασαν από το θέατρο ήταν και αυτοί που με πλησίασαν με τη μεγαλύτερη θερμότητα. Κάτι θα είδαν, ως πιο έμπειροι του χώρου, που δεν το βλέπουμε εμείς. Υπήρξε ενστικτώδης η επαφή μου με την υποκριτική. Στη συνέχεια άρχισα να το συζητώ αυτό λίγο με τον εαυτό μου. Άρχισα να παρακολουθώ με άλλο μάτι τις θεατρικές παραστάσεις που έβλεπα. Άρχισα να θέλω να είμαι ολοένα και πιο κοντά σε αυτό το χώρο, όχι απαραίτητα ως ηθοποιός, γενικά με οποιοδήποτε τρόπο. Τα έφερε έτσι η μοίρα που ήρθα έτσι και αλλιώς κοντά με ανθρώπους που ασχολούνταν και ασχολούντο με την υποκριτική τέχνη και βρήκα πολλές ανάσες, πολύ οξυγόνο. Φτάνοντας στο 2012, ήμουν πλέον πολύ κατασταλαγμένος σε αυτά που θέλω, έχω καταλήξει στην αισθητική και το ύφος το οποίο έχω και σήμερα και έτσι γεννιέται ο «Πλούτος». Ο Πλούτος ήταν ένα κομμάτι που ο στίχος του και η μελωδία του έμοιαζε με θεατρικό.
Από αυτό το κομμάτι και μετά αρχίζω και σκέφτομαι το θεατρικό κείμενο που τελικά ονομάστηκε cocktail art. Όπου έγραψα τα κείμενα, σκηνοθέτησα τη παράσταση, βρήκα τους ανθρώπους που με πλαισίωναν υποκριτικά, βρήκα τους μουσικούς που με πλαισίωναν μουσικά, stage managers, ηχολήπτες, φωτιστές. Η πρεμιέρα έγινε στο Ρυθμός Stage και μετά συνεχίστηκε στο Θέατρο Argo και ολοκληρώθηκε στο architecture Live Sage στου Ζωγράφου. Η διάρκειά του ήταν από τον Οκτώβριο του 2012 με αρχές Μαΐου του 2013. Οι προτάσεις συνεχίστηκαν. Το Θέατρο ELIART μου ζήτησε να γράψω τη μουσική αλλά και να εμφανιστώ ως Guest ηθοποιός στη παράσταση «Το Μεγάλο Έργο». Το κείμενο ήταν του Μίμη Καπέρδου, ο οποίος είχε πάρει βραβείο τη προηγούμενη χρονιά για ανερχόμενο κειμενογράφο. Η επόμενη δουλειά μου στο θέατρο ήταν να γράψω τη μουσική για μία παιδική παράσταση: «Όταν η πασχαλίτσα γνώρισε τον ελέφαντα». Και η τελευταία μου δουλειά ήταν για το “F65”.
Θεωρείς ότι η τέχνη είναι επάγγελμα; Γιατί σίγουρα εμπεριέχει κάτι το πολύ ανώτερο.
Μπορώ να σου πω ότι σίγουρα κανείς δεν το κάνει μόνο για τα χρήματα. Είναι μεγάλο πάθος οι τέχνες γενικά. Είναι κάτι πολύ παρατημένο και σκονισμένο από την υπόλοιπη ανθρωπότητα αλλά για εσένα είναι κάτι το πολύ μεγάλο και αρχίζεις να προσπαθείς να βυθιστείς σε αυτό. Ο καλλιτέχνης λειτουργεί λίγο αντίστροφα σε όλα.
Ένας άνθρωπος σήμερα μπορεί να ζήσει αποκλειστικά μέσα από την τέχνη του;
Αυτό έχει να κάνει με τη δημοσιότητα την οποία μπορεί να έχει αποκτήσει αυτό το άτομο ή με την αγάπη που μπορούν να του προσφέρουν οι άνθρωποι που παρακολουθούν τη δουλειά του. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο και των αποριών που μπορεί να έχουμε πολιτικο-οικονομικά και πολιτιστικό-αισθητικά βρίσκεται η απάντηση, δεν είναι συγκεκριμένη.
Το να επεκτείνεις μόνιμα την καριέρα σου στο εξωτερικό το έχεις σκεφτεί καθόλου;
Αυτά τα πράγματα έρχονται μην νομίζετε ότι χρειάζεται κάποιος να τα κυνηγήσει υπερβολικά. Έρχεται με κάποια συνεργασία ή με κάποια διασκευή. Εκτός, αν αποφασίσει να κάνει πάλι τα ίδια βήματα από την αρχή σε άλλο τόπο. Πρέπει να βιώσεις τη γλώσσα των ανθρώπων, να περπατήσεις στα βήματά τους και να νιώσεις τις νοοτροπίες τους, να βιώσεις την αισθητική τους για να αγγίξεις και τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή την άλλη χώρα και να έχει αυτό που κάνεις επιτυχία και. Αυτό είναι λίγο δύσκολο. Η ελληνική γλώσσα δεν είναι όπως η αγγλική. Και η κουλτούρα μας δεν είναι τόσο μέσα στους ανθρώπους εκτός της Ελλάδος. Είναι σε ένα βαθμό αλλά όχι πάρα πολύ. Ένα αγγλικό τραγούδι μοιάζει σε εμάς ηχείο αλλά δεν ισχύει το ίδιο για ένα ελληνικό τραγούδι που το ακούει κάποιος από το εξωτερικό. Η μουσική όμως η ίδια, εάν μπορούμε να την δούμε αποκομμένη από το στίχο και την καταγωγή του ανθρώπου που την έγραψε. Μόνη της φτιάχνει εικόνες.
Υπάρχει ανακύκλωση ακουσμάτων πιστεύεις; Δίνεται καθόλου η δυνατότητα σε νέους καλεσμένους να αναδειχθούν; Βλέπουμε από το ραδιόφωνο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Απαντάς μόνη σου σε ένα σκέλος της ερώτησης καθώς είναι και η άποψή σου. Η άποψή μου δεν είναι μακριά από τη δική σου. Όσον αφορά τους νέους καλλιτέχνες, είναι στο δικό τους χέρι την ώρα που συμβαίνει να συμπίπτουν με τις δικές τους αισθητικές ή τις ανάγκες των παλαιότερων καλλιτεχνών αν θα είναι μαζί τους. Επίσης, παίζει μεγάλο ρόλο η μοίρα, με ποιον θα συναντηθείς. Παίζει ρόλο και η προσπάθεια να μην έχεις ανάγκη να μιλήσεις αποκλειστικά για τον εαυτό σου ή μόνο για τη δική σου αισθητική αλλά να συμπλεύσεις και με την αισθητική κάποιου άλλου και να έρθει η ώρα σου να ευωδιάσεις και εσύ όπως ένα λουλουδάκι. Είναι πράγματα που με τον καιρό γίνονται ένα με εσένα και γίνεσαι ένας έμπειρος καλλιτέχνης που μπορεί να βρει τον χώρο του να αναπτυχθεί.
Πιστεύεις πως στην Ελλάδα υπάρχει μουσική παιδεία;
Η μουσική παιδεία έχει να κάνει με το σχολείο μας, τη γλώσσα μας και πόσο την κατέχουμε ακόμα και αθλητικά, με το ίδιο μας το σώμα. Οπότε απαντήστε στους εαυτούς σας πόσο πραγματικά είναι δουλεμένα αυτά στους εαυτούς σας. Παρόλα αυτά, όμως, δεν πρέπει να είμαστε αυστηροί με το κοινό για το εάν έχει μουσική παιδεία ή όχι. Δεν χρειάζεται να έχουμε από κάτω τον Χατζηδάκη ή τον Ξαρχάκο, ή οποιοδήποτε σημαντικό θέλετε να βάλετε, ως κοινό. Από κάτω είναι οι άνθρωποι που θέλουν να πάρουν από εμάς την οπτική μας. Εμείς τη προσφέρουμε με βάση τη πεποίθηση και την αισθητική μας. Εκείνοι, με αυτό που έχουν την ασπάζονται η την απορρίπτουν.
Θα μπορούσε όμως κανείς να κάνει έναν παραλληλισμό, όπως η πόρνη πληρώνεται για να δώσει κάτι πολύτιμο έτσι και ο μουσικός. Δεν τον πειράζει να δίνει αυτό το πολύτιμο που έχει να δώσει, δεν είναι όμως κρίμα ο κόσμος να μην το αντιλαμβάνεται; Πως το διαχειρίζεσαι αυτό.
Καταρχάς, όλη αυτή η τοποθέτηση είναι σαν μουσική, τόσο λεπτή. Πιστεύω το ίδιο αλλά το ότι ξεχαρμανιάζει κάποιος μαζί σου είναι «ουάου». Όπως λέει και ο στίχος «η ευτυχία είναι μοιρασιά».
Λέει στο πρώτο comic του Spiderman ο θείος του σε εκείνον ότι: «Με τη μεγάλη δίνεται έρχεται και η μεγάλη υπευθυνότητα». Η δική σου δύναμη σε τρομάζει για την ευθύνη που έχεις κάθε φορά που βγαίνεις; Πως το διαχειρίζεσαι;
Όταν γνωρίζεις συγκεκριμένα και παρακολουθείς ότι επηρεάζεις ανθρώπους, και είσαι συνειδητοποιημένος άνθρωπος, αρχίζεις και σκέφτεσαι, ακόμα και αν εμπορικά αυτό μπορεί να μην σε βολεύει, ότι δεν πρέπει να είσαι πρόχειρος ή φθηνός. Αυτό είναι το βασικότερο πράγμα από όλα. Δεν λέω να παίζεις τον Θεό, αλλά να είσαι σε ένα βαθμό υπεύθυνος.
Άρα θα ακυρώσεις εμφάνιση εάν πιστεύεις ότι δεν είναι αρκετά καλή;
Θα τη φτιάξω έτσι ώστε να είναι κοντά σε αυτό που πιστεύω. Δεν νομίζω να την ακυρώσω και δεν νομίζω ότι θα έκανα εμφάνιση που δεν θα ήταν «κοντά μου».
Αν μπορούσες να ακυρώσεις ένα από τα παλιά σου live, Θα το έκανες;
Όχι. Και η απάντηση δεν είναι επειδή ήταν όλες τέλειες. Μέσα στα διαμάντια υπάρχουν και σκουπίδια.
Αυτό που παίρνεις από το κοινό σε κάθε Live σου τι είναι;
Έχω να πω ότι με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρόλο που θα ήθελα να παρουσιάζω εκεί τη δουλειά μου, έχω αποστάσεις. Οι άνθρωποι που έρχονται, λοιπόν, να με ακούσουν, έρχονται επειδή πραγματικά το θέλουν. Δεν το κάνουν επειδή είναι στη mainstream Ροή των πραγμάτων. Το σέβομαι πάρα πολύ αυτό. Και μου αρέσει πάρα πολύ να γίνονται έτσι τα πράγματα. Ας πούμε μου αρέσει πάρα πολύ η συνέντευξη εδώ στο διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό Spam Radio του Παντείου Πανεπιστημίου ακόμα και στη κρατική τηλεόραση αρκεί να είναι προσεγμένος ο κύκλος. Γενικά για τον κόσμο, πρόκειται για μία προσωπική τους έρευνα για να με βρουν και νοιάζονται να είναι ακροατές μου. Αυτό είναι όμορφο.
Έχεις δώσει συναυλίες τόσο σε συνεργασία με την UNESCO όσο και κατά του bullying. Τι είναι αυτό που αποκόμισες από αυτές σου τις συναυλίες και γιατί πιστεύεις ότι το φαινόμενο του ρατσισμού όχι εκείνου που έχει να κάνει με τα έθνη αλλά του ρατσισμού σε κάθε επίπεδο βρίσκεται σε τέτοια έξαρση ή μήπως πάντα έτσι ήταν η κατάσταση και απλά δε θέλαμε να το δούμε;
Θα ξεκινήσω από το δεύτερο σκέλος. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος να καταναλώνει. Θέλει να καταστρέφει κάτι και εκείνος να νιώθει δυνατός και κυρίαρχος. Αυτό μεταφράζεται στις σημερινές κοινωνίες ως ρατσισμός. Και ότι μάλιστα δεν το αναγνωρίζει το προσβάλει. Δεν το ερευνά. Εκεί πάμε στο κομμάτι της ευτυχίας, στο στίχος ενός τραγουδιού που λέει: «για την αγάπη όλοι ζούμε και τα τραγούδια για την αγάπη τραγουδάν. Όσοι δεν μοιάζουμε, ας πούμε πως ίδια έχουμε καρδιά». Ενώ βλέπεις κάτι διαφορετικό και εκ πρώτης όψεως σου μοιάζει ξένο. Μέσα του υπάρχει μία καρδιά που χτυπάει για τους ίδιους λόγους που χτυπάει και πονάει και εσένα. Είναι ένα άτομο γεννημένο από μαμά και μπαμπά όπως και εσύ και αν το σκεφτείς καλύτερα ποτέ δεν θα ήθελες να πληγώσεις τον γόνο της μαμάς κανενός. Φαίνεται αυτή η ευαισθησία να μην είναι ιεραρχικά το πρώτο πράγμα που έχει σημασία μέσα μας και για αυτό είμαστε επιθετικοί.
Όσο για την UNESCO, συνεργάστηκα σε πολλές στιγμές και έδωσα τον εαυτό μου για να τραγουδήσουμε στις κοινωνικές δομές ανθρώπων που έχουν ανάγκη από τη στήριξη οργανισμών που έχουν τη δύναμη οικονομικά και από άποψη μέσων για να τους στηρίξουν. Όσον αφορά τη συναυλία του bullying, έγινε στο θέατρο Πάνθεον στη Πειραιώς μαζί με τη συμμετοχή πολλών σημαντικών καλλιτεχνών. Αποκόμισα τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε εκείνο το βράδυ με όλους αυτούς τους καλλιτέχνες και διοργανωτές αλλά και το κοινό που παρακολούθησε αυτή μας τη προσπάθεια να τους ψυχαγωγήσουμε και να δηλώσουμε ότι είμαστε ενάντια σε τέτοιες εκφράσεις.
Όταν πέθανε ο Killah P, μαζεύτηκαν όλοι οι ραπάδες και συζητούσαν να φτιάξουν ένα φεστιβάλ εναντίον του ρατσισμού, εναντίον του νεοφασισμού. Τότε ο Μυτακίδης, βασικό μέλος των active member, τους είπε: «Αυτό που φοβάμαι είναι να μην αρχίσουμε να γινόμαστε ένα μουσικό μπουλούκι που θα μεταφέρεται από γειτονιά σε γειτονιά, θα μεταφέρουμε έναν ήχο και τελικά δεν θα προλάβουμε να πούμε το μήνυμα στην αγωνία του να κουβαλήσουμε τη πάρτη μας και τον καλλιτέχνη μας». Η δύσκολη ερώτηση είναι η εξής, πιστεύεις ότι η συναυλία σας για το bullying έδωσε όντως κάτι;
Το σίγουρο είναι ότι ο συνδυασμός όλων αυτών των ανθρώπων και η διάθεση του οργανισμού να τους συντονίσει, και τα χρήματα που χρειάστηκαν για να οργανωθεί όλο αυτό, δείχνει σαν σημάδι την αντίθεση. Είναι σημαντικό αυτό το σημάδι αλλά όχι υπέρ-αρκετό. Είναι απλά ένα σημάδι. Ο καθένας από τη μεριά του πρέπει να κάνει και να δώσει τα δικά του σημάδια. Τα πιο σημαντικά σημάδια είναι στην οικογένεια και μετά στο σχολείο και μετά στις παρέες και μετά σε εμάς τους καλλιτέχνες. Πως θα μιλήσει ο καλλιτέχνης εάν δεν έχει γίνει δουλειά και από πριν;
Σου λείπει η εποχή του βινυλίου;
Δεν αναπολώ. Ζω με αυτό που γίνεται σήμερα. Δεν είναι το παλιό ή το καινούριο το ζήτημα για εμένα. Με νοιάζει τι μπορώ να κάνω εγώ με αυτά.
Ποια είναι η αλλαγή που θα ήθελες να φέρεις στην ελληνική κοινωνία εάν μπορούσες και τι πιστεύεις ότι θα μπορούσε να αποφέρει;
Θα ήθελα, ακόμα και με κόπο ή και δικτατορικό τρόπο να απαγορεύεται το βρισίδι στο δρόμο. Δηλαδή, ακόμα και αν σου βγαίνει να μην το κάνεις. Και μετά από 3 χρόνια αυτό να έχει δημιουργήσει ανθρώπους εξευγενισμένους, θα έχει δημιουργηθεί μία σχέση πιο γλυκιά ανάμεσά μας και όχι πρόχειρη.
Θεωρείς ότι με την επανάσταση του διαδικτύου έχουμε και την επανάσταση της προχειρότητας;
Θεωρώ πως η τεχνολογία έχει κάνει τα πράγματα να γίνονται τόσο πολύ εύκολα. Η ευκολία μας έχει κάνει να νομίζουμε ότι η επικοινωνία είναι ουσιαστική. Σε ένα μήνυμα διαδικτυακό δεν μπορείς να χωρέσεις την αγάπη σου η την αδιαφορία σου σε κάποιον άρα αυτό που έχεις απέναντί σου δεν λαμβάνει ποτέ το αληθινό μήνυμα. Αυτό έχει φέρει σύγχυση στο τι σχέση έχουμε ο ένας με τον άλλο. Η τεχνολογία το έχει κάνει αυτό. Η τεχνολογία είναι υπερβολικά χρήσιμη εάν ξέρεις να τη χρησιμοποιήσεις. Πρέπει να απομακρυνθεί από τις προσωπικές σχέσεις. Πρέπει να είναι χρήσιμη για τις επαγγελματικές επαφές, για εναλλακτικού τρόπου εκμάθησης στα σχολεία, για τις ιατρικές επιστήμες, για τον αθλητισμό και άλλα πολλά αλλά όχι για τις σχέσεις.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον Κωνσταντίνο Θαλασοχώρη για αυτή την υπέροχη συνέντευξη.
Περισσότερο υλικό και έργα του καλλιτέχνη μπορείτε να βρείτε:
στη σελίδα του στο Facebook:
στην επίσημη ιστοσελίδα του:
