0,68 euro voor een bioscoopticket: is dat nog wel rendabel?

“Maar is dat dan nog rendabel?” Het is een logische reactie op het nieuws dat je vanaf nu in Brussel onbeperkt naar de bioscoop kan voor amper 21 euro per maand. Wie jonger is dan 26 betaalt zelfs maar 18 euro per maand voor zo’n Cinevillepas, waarmee je dus in theorie élke dag naar — voorlopig — drie Brusselse bioscopen kan. Voor 0,68 euro per film is dat dan!

Maar dat is de theorie. In de praktijk moet zelfs de doorgewinterde cinefiel zijn best doen om één keer per week naar de bioscoop te gaan — abonnement of niet. Zeker, er zullen er zijn die wekelijks met gemak twee of drie films achter de kiezen steken met zo’n pas. Maar net als de rest van de bevolking heeft de doorsnee popcornvreter, naast een gezin en sociaal leven, ook nog een Netflix-abonnement en kijkt hij intussen ook al even uit naar de finale van Stranger Things. Om maar te zeggen: het gemiddeld bioscoopbezoek valt zelfs onder ‘filmabonnees’ reuze mee, en over de rentabiliteit van bioscopen hoef je je geen zorgen te maken.

Niet het minst omdat die Cinevillepas in Nederland al dertien jaar bestaat — intussen doen 55 bioscopen mee — en er vandaag zowat 50.000 mensen gebruik van maken. Meer nog: het is een van de redenen waarom arthousebioscopen het er zo goed doen, want die 50.000 mensen gaan gemiddeld twee keer meer naar de cinema dan voor ze een abonnement hadden. En dan zou je effectief kunnen redeneren dat bioscopen geld verliezen zodra iemand drie keer per maand langskomt — net als bij ons kost een ticket er ongeveer 10 euro — maar aan iemand die niet langskomt, verdienen ze natuurlijk gewoon niets. Want die koopt niet alleen geen ticket, maar ook geen popcorn of ijspralines. Laat staan dat die daar een week later opnieuw staat voor een film waar hij niet eens zo zeker van is. “Maar hey, het is toch gratis!”

Van zodra onze vrienden eveneens zo’n pas hadden, werd “wanna go see a movie?” het nieuwe “wanna go get a coffee?”

Hoe ik dat zo zeker ben? Omdat ik een tijdje in de VS heb gewoond, waar toen ook zo’n abonnement bestond: MoviePass. 30 dollar per maand en geldig in de hele VS. Toegegeven, het bedrijf erachter is uiteindelijk failliet gegaan omdat het het — lang verhaal — té groot zag. Maar gedurende een jaar of twee zijn we er gemiddeld twee keer per week mee naar de cinema gegaan. Nee, we hadden nog geen gezin en Netflix was nog niet zo’n ding. En welja, “het was toch gratis”.

Het gevolg was dat we in die periode flink wat films op groot scherm hebben gezien die we anders weleens op tv hadden bekeken. En het gebeurde evenzeer dat we in New York aan het kuieren waren, het begon te regenen, en in plaats van een uur in een coffeeshop te gaan zitten, gingen we schuilen in de cinema. En van zodra onze vrienden eveneens zo’n pas hadden, werd “wanna go see a movie?” het nieuwe “wanna go get a coffee?”

Is zo’n abonnement na corona nu dé oplossing voor het tanend bioscoopbezoek? Geen idee. Maar ik zie alleen maar voordelen, en ik kan niet wachten tot de Cinevillepas in 2023 uitbreidt naar de rest van het land. Ik beloof ook plechtig een zak popcorn te kopen telkens als ik hem gebruik.

(Dit opiniestuk is oorspronkelijk op 4 juli 2022 verschenen in De Morgen.)