9 redenen om The Draughtsman’s Contract (4K) te zien in Sphinx

Veertig jaar geleden brak Peter Greenaway door met The Draughtsman’s Contract. Reden genoeg voor een re-release van de instant klassieker op donderdag 6 april in Sphinx. Nóg redenen nodig? Welaan dan!

1.Peter Greenaway is uiteraard ook de maker van even tijdloze als spraakmakende klassiekers als A Zed & Two Noughts (1985), The Belly of an Architect (1987), Drowning by Numbers (1988), The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover (1989) en The Pillow Book (1996). Maar veel van wat hij later nog zou doen, zit al in The Draughtsman’s Contract (1982), en dat maakt er dus ook echt wel de blauwdruk van zijn imposant oeuvre van.

2. Wie ‘Peter Greenaway’ en ‘blauwdruk’ zegt, zegt vanzelfsprekend ook Michael Nyman. De Britse componist liet zich voor de roemruchte score van The Draughtsman’s Contract inspireren door het werk van Henry Purcell, die voor de grap ook als ‘music consultant’ wordt vermeld op de achterflap van de LP. (Purcell stierf 323 jaar voor de release van de film.)

3. “What we have here is a tantalizing puzzle, wrapped in eroticism and presented with the utmost elegance”, schreef de Amerikaanse filmrecensent Robert Ebert bij de release van de film. “I have never seen a film quite like it.” Eerlijk? Dat was geen boutade. The Draughtsman’s Contract is een verrukkelijk bizarre kostuumfilm vol seks, goede tot geen manieren, en een moordcomplot.

4. De film heeft nog altijd niets van zijn pluimen verloren. Letterlijk en figuurlijk. “Peter Greenaway’s cerebral intrigue still beguiles”, schreef Peter Bradshaw in The Guardian bij de re-release van de film. “The sheer, bizarre vehemence and intensity of The Draughtsman’s Contract confront the viewer now in the same way as it did then. And whatever its indulgence, this is a movie which — rather magnificently — refuses to dumb anything down, always demanding the highest pitch of attention.”

5. In diezelfde recensie gaf Bradshaw te kennen dat hij The Draughtsman’s Contract verkiest boven de latere kleinoden van Greenaway omdat die altijd maar gemaniëreerder werden. Toegegeven, daar valt zeker iets voor te zeggen. In vergelijking met zijn latere films, is The Draughtsman’s Contract effectief een relatief (!) rechttoe rechtaan ‘period noir’. Vergis je echter niet: er zitten zo veel lagen en eigenaardigheden in dat dit meesterwerk zich niet zomaar laat lezen.

6. Alles aan de film is heerlijk over-the-top. Ook de dialogen. “Als iets in twintig woorden kon gezegd worden, heb ik er vijftig van gemaakt”, zei Peter Greenaway daar later over. “En als iemand een woord vergat, deden we de scène opnieuw.” Hij liet ook de meest copieuze pruiken en kostuums aanrukken, niettegenstaande het budget vrij bescheiden was. “De theeset in de film was eigendom van de eigenaar van het landhuis waar we draaiden,” aldus Greenaway, “en kostte allicht meer geld dan de film.”

7. Net als Stanley Kubrick in Barry Lyndon, werkte Greenaway enkel met natuurlijk licht en kaarslicht, wat enorm bijdraagt aan de intieme sfeer van de film.

8. De camera in de film beweegt amper en het aantal cuts werd door Greenaway ook tot een absoluut minimum herleid. Steek het op feit dat de filmmaker ervoor naar eigen zeggen vooral werd beïnvloed door het werk van schilders als Caravaggio, Vermeer en Rembrandt.

9. The Draughtsman’s Contract ging in 1982 in première op Film Fest Gent, dat dit jaar precies 50 jaar bestaat. De 4K-restauratie van de film gaat op donderdag 6 april eveneens in première in Gent, maar dan op het Brits cultuurfestival Everything UK.

Zin gekregen in The Draughtsman’s Contract? Tickets voor de voorstelling op 6 april kosten €10/12 en koop je hier.