“Merry Christmas, motherfucker!” Waarom Die Hard de beste kerstfilm ooit is

Mijn vrouw: “Love Actually!”

Ik: “Die Hard!”

Mijn vrouw: “Oké, we kijken eerst naar Die Hard en dan naar Love Actually.”

Ik: “Dat zal niet gaan, want Die Hard 2 is de op één na beste kerstfilm aller tijden, en als je de eerste bekijkt, móét je ook de tweede bekijken.”

Ja, het is weer díe tijd van het jaar. Deze maand wordt u op tv om de oren geslagen met It’s a Wonderful Life, Home Alone, The Holiday, White Christmas, Scrooged, Love Actually en Die Hard.

En neen, ik ga daar niet over discussiëren: Die Hard van John McTiernan is DE BESTE KERSTFILM ALLER TIJDEN. Enerzijds omdat hij simpelweg de beste film is van het bonte allegaartje hierboven — alleen It’s a Wonderful Life van Frank Capra kan er enigszins aan tippen, en mogelijk ook Batman Returns van Tim Burton, maar die wordt om één of andere reden altijd schandalig over het hoofd gezien tijdens de kerstperiode. Anderzijds omdat de actieklassieker baadt in Christmas Spirit — met hoofdletters!

Los van het feit dat de film begint in LA — een joodser bastion dan Bethlehem — met een kerstfeestje (!) dat al snel wordt verstoord door Arische sujetten, speelt Bruce Willis een man die op kerstavond (!) een indrukwekkende afstand heeft afgelegd om zijn gezin in veiligheid te brengen. Zijn naam: John McClane, al had die evengoed Joseph kunnen heten. (Zijn vrouw heet trouwens Holly. Voor de extréém slechte verstaander: Holy Mary, dus.)

Toegegeven, anno één voor Christus was de trip van Nazareth naar Bethlehem iets lastiger dan die van New York naar LA in 1988. Tenzij je uiteraard vliegangst hebt. Zoals John. Toeval? Natuurlijk niet. Het lijden van John in het begin van de film is een overduidelijke verwijzing naar wat Joseph zoal moest doorstaan.

Oh, en voor u opwerpt dat Holly, zijn wederhelft, niet in verwachting is: klopt, maar op het kerstfeest van haar bedrijf loopt wel degelijk ook een hoogzwangere vrouw in de weg die — bijna even hard als de staven C4 van de slechteriken — op het punt staat te springen. Toeval? Yeah, right.

Het is vanzelfsprekend evenmin toeval dat Alan Rickman er, als een soort vleesgeworden Grinch, op gebrand is om kerst voor iedereen te verpesten, en dat geen enkele gangstarapper er ooit in geslaagd is “ho ho ho” dreigender te doen klinken dan Rickmans personage in Die Hard. En nu we het daar toch over hebben: het rapnummer waar de limousinechauffeur van McClane naar luistert? ‘Christmas in Hollis’ van Run-DMC — mogelijk het beste kerstnummer ooit! (Andere kerstnummers in de film: ‘Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!’, ‘Winter Wonderland’ en — komaan, jongens! — ‘Jingle Bells’.)

Nog niet overtuigd? Welaan dan! Voor de wáánzinnig slechte verstaander zegt Bruce Willis zeker honderd keer ‘Jesus Christ’ in de film — meestal met ‘fucking’ ertussen, maar toch — en de keren dat mensen elkaar een vrolijke kerst wensen zijn haast niet te tellen. En net als in A Christmas Carol draait alles in Die Hard rond onbaatzuchtigheid, dankbaarheid en mirakels. Tenzij u nog mensen kent die al ooit een bungeejump met een brandslang vanop 150 meter hoogte hebben overleefd? (Nee, echt, mocht het copyright nog niet vervallen zijn, McTiernan had de helft van de box-office aan de erven van Charles Dickens moeten afstaan.)

En net als het origineel kerstverhaal, met de geboorte van Jezus op het einde, lijkt de film goed af te lopen — niettegenstaande het begint te sneeuwen, en de laatste keer dat dat in LA gebeurde was in 1962! — terwijl hij in werkelijkheid het begin is van een hoop miserie. In het geval van Jezus: de katholieke kerk. In het geval van John McClane: Die Hard with a Vengeance, Live Free or Die Hard en — de kruistochten waren beduidend minder problematisch — A Good Day to Die Hard.