Verslag van het Grasleifeestje: ‘Een totaal gebrek aan respect voor de auteur!’
Het omstreden feest op de Graslei werd door het Gentse stadsbestuur vergund als een boekvoorstelling, maar ruim vier dagen na het druk besproken culturele evenement blijft zowel de Gentenaar als schrijvend Vlaanderen met een prangende vraag zitten: welk boek is er nu in feite voorgesteld? Exclusief verslag van een bewogen literaire avond.
‘Hier kijk ik al maanden naar uit!’ Kristien Hemmerechts liet er donderdagavond geen twijfel over bestaan: de boekvoorstelling op de Graslei was hét literaire evenement van het jaar. ‘Mogelijk van de eeuw,’ voegde de Antwerpse schrijfster eraan toe, terwijl het diner voorbij wandelde. ‘Al moet ik toegeven dat ik toch ook wat teleurgesteld ben. Als ik in Antwerpen een boek voorstel, sta ik meestal op een paar bakken bier. Ik heb zelfs al eens een lezing gegeven op een kistje rosé. Dat het boek van het jaar hier in Gent wordt voorgesteld op een plas water, gaat er bij mij niet in. Ik weet dat dit een socialistisch bastion is, maar zoiets getuigt toch van een gebrek aan respect voor de auteur.’
Ook Herman Brusselmans begreep er niets van: ‘Ik begrijp er niets van. Totaal niets. Ik heb in mijn leven al veel meegemaakt, maar dit slaat werkelijk alles. Het leeftijdsverschil met Melissa was al zo groot en met Lena is het zowaar nog groter geworden. Nee, echt, ik snap het níet! Mensen vragen mij voortdurend “Herman, begrijp jij dat?” En wat moet ik daar dan op antwoorden? Natuurlijk niet. Maar opeens stond ze voor mijn deur en ’t was gank. Hoe zegt u? Een boekvoorstelling? Hier?! Nee, dat ziet er mij hier geen boekvoorstelling uit.’
Al naargelang de avond vorderde, sloeg de twijfel ook bij sommige andere gasten toe, terwijl ze door de geblindeerde plastic ruiten van de pop-upserre een blik probeerden te werpen op de Graslei, die speciaal voor de gelegenheid baadde in een soort neon-rood licht. We hebben het gelijk nagevraagd bij zowel Daniel Termont als Ignace De Paepe, de vastgoedontwikkelaar die de literaire avond organiseerde en over zo’n dingen vast goed nadenkt, en beide waren formeel: elke gelijkenis met een verderop liggend straatje vol doorzichtige glazen ruiten was louter toevallig. ‘Met 1500 euro moet je ginder ook niet echt zot doen’, grapte De Paepe, terwijl de Gentse burgemeester optimaal van de gelegenheid gebruik maakte om veiligere oorden op te zoeken — één of andere onderzoekscommissie op het stadhuis, wist David Van Reybrouck ons later die avond te vertellen.
En toch. De neon-rode verlichting, de grimmige sfeer buiten, waar honderden literatuurliefhebbers zich door een muur van securitymannen en flikken probeerden te murwen om een exemplaar van het langverwachte boek te bemachtigen … Werkelijk alles wees erop dat donderdagavond de meest controversiële uitgave sinds Pure Pascale zou worden voorgesteld. Alles, behalve een boek.
‘Ik herinner mij maar één boek dat ooit meer afwezig was dan hetgeen hier vanavond wordt voorgesteld,’ liet Jean-Pierre Van Rossem optekenen. ‘Belgisch uranium voor de eerste Amerikaanse en Russische atoombommen. En ik kan het weten, want ik heb het geschreven.’ Vijf glazen champagne of zo’n drie minuten later hield de verder nog steeds vrij explosieve auteur het uiteindelijk voor bekeken, net als Tom Lanoye, Lize Spit, Jeroen Olyslaegers en Pieter Aspe. Gelukkig had die laatste intussen wel nog snel het mysterie opgelost: ‘Dimitri Verhulst is hier deze namiddag al gepasseerd en hij heeft alle boeken gratis weggegeven. Hey, ze noemen mij niet voor niets de Vlugge van Brugge!’
Maar inmiddels is er ook goed nieuws: Christophe Peeters, de Gentse schepen die door zijn collega’s als de architect van de boekvoorstelling is aangeduid, heeft laten weten dat er al een tweede druk is. Hij wordt vanavond voorgesteld op de Gentse gemeenteraad, teneinde voor coalitiepartner Groen de ‘mist rond dit dossier’ weg te blazen.
Een recensie volgt in de loop van de week.
