Şükredelim Ki İyileşelim…

An itibariyle içinde bulunduğumuz ve sanmıyorum ki ömür boyu unutabileceğimiz bu dönemin sonunda (umuyorum ki en kısa zamanda) herkesten beklediğim tek bir şey var: düzgün nefes alabildiğimiz her an için “şükretmeyi” bilmek, öğrenmek.

Yaşadığımız karantina döneminin ekonomiyi, tüketimi, kapitalizmi değiştireceği söylemler konusunda ne yazık ki yine insanoğlunun bencilliğinin ön plana çıkıp eski dünya düzenimize hızlı bir şekilde döneceğimizi düşünüyorum (bu konuda pesimistim, henüz değiştirmeye ikna olamıyorum). Karantina sonrası dönemi kendi lehine çevirmeye çalışacak ve kayıplarını en kısa sürede minimuma düşürmeye çalışacak çok fazla şirket olacak. Devletlerin davaları başlayacak, ekonominin kavgaları olacak. Varsın olsun. Herkes bir şekilde rızkını kazanacak, hayata bir yerinden tutunmaya devam edecek.

Yaralar sarılacak, bazılarını da zaman iyileştirecek.

Peki davranışlar ne olacak? Birbirimize dokunabilmenin, sarılabilmenin verdiği mutluluk gözardı mı edilecek? Sokağa çıktığımızda, asansöre bindiğimizde, bir fırına girdiğimizde; daha doğrusu her insanı ayaklı bir virüs gibi görmediğimizde de hala suratsızca başımızı çevirip kimseler yokmuş gibi mi davranacağız? Bir gülümseme ve günaydın yine bize çok mu gelecek? Ailemizi canımız istediğimizde sağlıklı bir şekilde görebilmenin verdiği huzur ne olacak, 15 dakika içinde yine tartışmalara mı dönüşecek?

Sadece insanlar değil şirketler, devletler bile hatalarından ders çıkarır derler. Belki bu virüs dönemi kişisel olarak sizin hatanız değil ama toplum olarak bu dönemden ne ders çıkaracağız?

Bence insanlık olarak çıkarabileceğimiz en basit ders “şükür”. Şükretmeyi unuttukça bencilleşiyoruz. Her şeyi “zaten olmalı” (given) kabul ettikçe daha fazlasını istiyoruz. Şükretmedikçe “biz” olmuyoruz, “ben” oluyoruz. Çünkü anlamıyoruz. Şükretmedikçe göz ardı ediyoruz, umursamıyoruz. En basit şeylerin kıymetini sadece zor günlerde biliyoruz! Peki madem hepimiz zor günler geçiriyoruz, öyleyse bugünden itibaren en basit şeylere her gün şükretmeye başlayalım.

Şükredelim ki anlayabilelim. Şükredelim ki iyileşelim.

Aynada kendimizi görüp gülümseyebildiğimiz her güne,

Temiz havayı ciğerlerimize doldurabildiğimiz her saniyeye,

Kendimizi kötü hissettiğimizde güvendiğimiz birine başımızı yaslayıp ağlayabilmeye bile şükretmek…

Şükredebilmeye şükretmek.