Şuraya Bir Kaç Cümle Bıraktım

Aslında bütün mesele kendi yaralarını sarabilmeyi bilmekle alakalı… Çünkü kendi yaralarını sarabildiğinde yara almaktan korkmuyorsun. Acılara karşı daha dik durabiliyorsun. Bu yüzdendir ki, güçlü insanların çoğu kendi yaralarını sarabilen insanlardır. Bir de kendi yaralarına tuz basanlar var. Kendi yaralarını kendi kaşıyanlar, kanatanlar...

Ben bunlardan olmadım. Olamadım. Hayat maalesef seni de – beni de eviriyor çeviriyor, ateşiyle harmanlıyor. Biraz da hevesin varsa yaraların sadece izi kalıyor. Neye ne ile baktığın değil veya nasıl baktığın değil asıl mesele! Bakmak istemekle alakalı tüm olay. Biraz dik durmak lazım sanki (?) Yelkenleri indirmemek, acılara biraz daha fazla göğüs germekten ziyade acıları görmezden gelmek lazım. Acıların hiçbir katkısı yok. Acıların tecrübe kattığı hikaye yalan, tecrübe katan asıl şey başardıklarındır. Melankoli olmanın bir faydası varsa bilelim. Bence artık büyük resime bakıp kafayı kırmaktansa küçük detaylarla kendi dünyalarımız da mutlu olmayı deneyebiliriz. Belki böylelikle sarmak zorunda olduğumuz yaralarımız olmaz.