Ağır

Bugün yüküm daha bir ağır.

Delirmişcesine kükrüyor gökyüzü.

Ben yorgunluktan korkamıyorum bile.

Uzun uzun düşünüyor, çıkamıyorum işin içinden, sanki yol bitmiş.

Bugün yüküm daha bir ağır.

Ayın da sonu gelmiş zaten.

Cebimde birkac bozuk para ve birkac dal tütün hepsi bu.

Fabrikanın bahçesinde köpekler,

umutsuzca dağılmışlar sağa sola,

bizim gibi beklerken yemek saatini.

Bugün yüküm daha bir ağır.

Eskisi gibi şarkı da söylemiyorum, ağzımdan güzel bir söz de çıkmıyor artık.

Bir boşlukta yuvarlanırken

zihnimde yavrularımdan birkac kare.

Ne aşının kokusu acıktırıyor ne de şehvetle yürüyorum kadınımın kollarına, herşeyden vazgeçmişim.

Bir bayırın yamacına oturmak vardı simdi.

Çimenlerinde sebnem olsun da varsın kıçımı ıslatsın.

Bir dal cigaranın dumanını demli bir çayla ıslatmak vardi simdi.

Bugün yüküm daha bir ağır.

Fabrika aksam evime gidebildiğim bir mapus gibi.

Yalnız fabrika mı? Bu sokaklar, bu şehir, bu ülke…

Ruhum yorgun, gözüme sinmiş kokusu.

Ürkek ürkek yürüyesim var duvar diplerinden.

Yasamak da gelmiyor zaten içimden.

Daha kötüsü ne olabilir derken, hep hazır cevabı hayatın.

Ölmeli insan, ölmeli.

Ne yasamayı biliyor ne de yaşatmayı ne yazık ki.