Acının Paylaşılan Yükümlülüğü
Değer verdiğiniz bir kalbin dibe çöküşüne tanıklık ettiğinizde ne yapabilirsiniz? Rızanızla kurtarmak için elinizden gelen her şeyi seferber ettiğiniz halde size karşı bir adım dahi yaklaşmayan bir kalbi yeniden diriltmek çok zor olacaktır şüphesiz.
Üzerimde bu durumun hasıl ettiği bir yorgunluk var bu aralar, bundan gocunuyor değilim elbette ama iki kalp arasındaki tanışıklığın tekabül ettiği uzun yıllar bunu okyanusun dibindeki görünmeyen sular kadar gizemli bir derinliğe sürüklüyor. Bu, sadece yeryüzündeki anlamlandıracağım ve herkesin anlaması açısından dile getirilen bir kısmı olmakta söylediklerim açısından. Zira; acısını paylaştığım kalbin sızlaması ve üzüntüsü güneşten gelen ışığın ve sıcaklığın aya doğrudan sirayeti gibi bir kuvvetle hüküm sürüyor üzerimde. (Takdir edersiniz ki o kadar uzun mesafelere rağmen bunun doğrudan olmasının nedeni atmosfer gibi bir kubbe olmaksızın yaşanan akıştan ötürüdür.) Kabul edilen bir acının verdiği yükü anlamanızı bekleyerek bunu kaleme alıyorum. Çünkü; benim nezdimde insanın fıtratına en uygun amaçlardan birisi, unuttuğu sorumluklarından başta geleni böyle bir vazifeyi üzerine almak. Herkes farklı bir şekilde değer verdiği kalplere çöreklenen üzüntüleri soğurmak üzere kendi kalbinden bir odayı açar. Değer vermenin, sevginin timsalidir bu insanın özünde. İyi niyet sevgiyi, sevgiyse anlayıp kabullenerek savaşmak üzere gelişen bir stratejiyi temsil eder.
Zorluklar değil mi hem zaten alan fark etmeksizin insanın hayatındaki tadı temsil eden? O zaman; varlığını okyanusların derinliğinden, kainatın öteki ucundan dahi hissedebileceğiniz birinin yanında olmak kadar gurur duyup, aidiyeti böyle kuvvetli başka hissedeceğiniz bir eylem var mı?! Size oturup nasıl başarmanız gerektiğini anlatacak değilim, lakin; unutmayın, Yaradan herkese bunun için bir güç verdi, bunu bilerek hareket edin. Sevdiği kalbin zorluklarını çekmeyen paylaşmayan bir insanın kalbi, kalbi olmayan birininse insanlığı olamaz.
