Aidiyet
İnsan en çok kendi olduğunda aittir. Bir başkasının düşüncesinde var olmadığında kendisini başkalarının yansımalarında görmediğinde aittir. Ait olabilmek için dört duvar bir oda, güneşin sıcaklığı, kuşların cıvıltısı veya sahiplenen bir kucak gerekmez. Kendim olduğum her yer, her an, hayatın her noktası ait hissedebilirim. Deneyimlediğim maceralarda ve kimselerde kendimden bir şeyler bulabilir ve evimde gibi hissedebilirim. Beni rahatsız eden her şeye inat kendi içimde büyüttüğüm o kocaman sıcak şefkat bana yeter. Daraldığımda, korktuğum anlarda beni kucaklamaya gücü yeter.
Bir aşka, bir şehre, bir mevsime ya da bir kediye ait oldum kimi zaman. Hepsi de teker teker yitti zamanla. Sonra başka bir aşka başka bir şehre ait oldum, mecbur oldum. Böylece anladım ki köklendiğim her toprak, ait olduğum her yer bir gün gidecek. Yeniden arayış serüvenim başlayacak, yapraklarımın yeşerebileceği bir toprak bulmam gerekecek. Oysa tam benim için yaratılmış, istediğim mevsimi, istediğim şekli seçebileceğim bir yer varmış. Şefkat, sahipleniş, mutluluk, huzur benmişim meğer. Ben ve bana dair her şeymiş. Anladım ve iyi ki anladım. Şimdi her yer evim, her yer benim, her yere aidim.
