Anılar

Anılar bazen çok acıtıyor yüreğimi. Sahip çıkmaya çalıştığım ama bir türlü kabullenemediğim bir piçin varlığı gibi. Vicdan azabı duyuyorum bazen, bazen ise nefret ediyorum. Sahip çıkamadığım için ağladığım saatler olurken, beni rahat bırak diye inlediğim saatler de olmuyor değil.
Yatağımın boş tarafı, radyoda çalan şarkı, güneşin doğuşu ve hatta batışı...

Gözlerimi kapadığım an karşıma gelen o silüet beni istemsizce mutlu ediyor. Bunun bir hayal olduğunu ancak gözümü açtığımda idrak edebiliyorum. Ben anılarımıza sahip çıkmaya çalışırken sen temelini atmadığın anılarımızdan kurtulup yenilerini inşa ediyorsun. Biliyorum, o anılar da yıkılacak. Zamanı geldiğinde o harabelerden parçaları toplayıp baştan yaratmaya çalışacaksın. O zaman anlayacaksın hiçbir şeyin eskisi gibi güzel anımsatmadığını. O gün ben tamamen kurtulduğumda sen daha yeni çekmeye başlayacaksın bu acıyı. Hayat işte o zaman vuracak yüzüne hiçbir şeyin karşılıksız kalmayacağı gerçeğini. Anılarım beni gökyüzüne çıkarırken seni bir bataklık gibi içine çekecek.

O gün geldiğinde sakın ağlama, çünkü gözyaşların çürümüş bir anıyı asla yeşertmeyecek ve bir şeylere inanmaya çalışma inancın sana önce umut verip sonra o umutları yıkmanı isteyecek. Eski eşyaları karıştırırken duygularımdan yarattığım o cümleler sana gerçek anlamını o zaman hissettirecek. Sakın bana yazma çünkü ben o gün seni tamamen unutmuş olacağım. O gün sıradan bir insanın adres sormasından fazla bir şey ifade etmeyeceksin.

Şu an yangınıma su dökmüyorum. Acı çekmek beni güçlendiriyor, fakat bu şeyin yavaş yavaş bitişini görmek ise beni mahvediyor. Lakin şunu biliyorum her yangın bir gün bitiyor ve ben küllerimden doğabilmek için tamamen yanmayı yeğliyorum.

Bunları sakın kendine yorma biliyorsun ki eski ve anlamını kaybetmemiş anılarla yeni biri olamam. Şu an çektiğim acının sebebi sen değilsin.

Sen de biliyorsun ki acının kaynağı benim.