Anneler Bile Ölür

Hoşçakal!

Sanki doğmamış bir gün gibi mehtabın görüntüsü,

Ciğerlerimize dolan havanın hançerleri,

Parçalar kafeslerimi ve kaderleri.

Ölmeyecek gibi yaşamış olmanın lanetiyle savrulduk oradan oraya,

Elimizde kalanları görünce de beğenmedik.

Başta yapılmıştı tonla hata,

Kibir ve utanç batağına saplanıp kalmakla mükellef insanlık,

Gözyaşlarıyla oluşturduğu zincirler koptu teker teker.

Görmediğine aşık,

Bilmediğine tapmış.

Kendi aptallıklarını, başkalarının üzerlerine yıkmış.

Gidin sizler de!

Duymadınız anlattıklarımı,

Varsın öyle olsun ve ben öyle saydım.

Yanılgılarla aldatılmış olduğumu anladım.

Hoşçakal!

Anneler bile ölür dünya,

Sen bu anlamsızlığın içindeki hiçbir şeysin.