Anneler ve Evhamları
Az önce bir şarkıya bağıra çağıra eşlik ederken ‘ben bu hayatta ölümden bile hiç korkmadım’ sözü kulaklarımı tırmaladı. Çocuklar arabada olmadığından son ses müzik açmış şarkı söylüyorum ve tabii nadasa bıraktığım düşünme yetimi de kısa bir süreliğine serbest bırakıyorum. Nadas meselesi aşırı uzun, onu da bir ara yazmak isterim. Bağırarak şarkı söyleme meselesini de üniversitedeki ev arkadaşlarım bilir, en büyük hobimdir. Hatta üniversite birinci sınıftayken Duman grubunun arka vokali olmak gibi bir hayalim bile vardı. Ahh gençlik… Yine uzatıyordu, konuya dönüyorum.
Malum cümleyi bağırarak söylerken dilime bir yakışmadı, aklıma pek yatmadı. Ölümden fazlaca korktuğum günlerim olmuştu. Hatta ağladığım... Oğlum Şems’in doğumu için hastaneye giderken korkudan ağladığımı, bana bişey olursa kızım Sade ne yapar, beni nasılda seviyor, bensiz nasıl olur diye evhamlara kapıldığım olmuştu. Nitekim Sade’nin doğumuna giderken de aynı duyguların daha hafifini yaşamış ve o zaman da annem, babam ve tüm sevdiklerim beni son kez göremeden nasıl olacak, onları nasıl bir üzüntüye salacağım düşüncesiyle evhama kapılmıştım.
Bugün bu şarkıyı dinlerken tekrar düşündüm de, insanoğlu -konumuz burda ben- fazlaca anlaşılır ve basitken bir o kadar da karmaşık ve çözülmez olabiliyor. Bütün hislerime dönüp bakınca gördüğüm tek şey aslında benim onlara veda etmeye hazır olmamam, benim onları çok özleyecek olmam, benim onlara doyamamış olmam. Ama bunu bu şekilde düşünmek yerine nedense -psikolojide eminim bir tanımı vardır- farklı farklı kılıflar uyduruyorum düşüncelerime. Tekrar düşünüyorum da, çok da kendime haksızlık etmeyeyim, oranlarsak yüzde 55’e 45 olur düşüncemin iki uçtaki sebeblere oranı.
Not: Yazı çok farklı yerlere gidebilirdi ama yazının yarısına gelmişken tatlı oğlum Şems uyandı ve alışverişin dönüş yolunda aklıma gelen yazı fikrini tam kelimelere döküyorken acilen eve çağrıldım. Söyleyeceklerim bu kadar. Nadasa devam!
