Büyümesek Daha mı İyi Olurdu?
Hayatın içinde dolaşırken bazen düşünmeden edemiyoruz: “Büyümesek daha mı iyiydi?” Bir zamanlar basit ve masum olan şeyler, şimdi sorumluluklar ve zorluklarla dolu. Bu düşünce, bizi duygusal bir karışıklığa doğru sürüklüyor.
Çocukluk zamanlarında her şey daha kolaydı. Oyunlarımız, arkadaşlarımızla geçirdiğimiz zaman, hepsi bir aradayken dünya güzeldi. Ama zamanla, işler karmaşıklaştı. İlk aşklar, hayal kırıklıkları, büyük kararlar ve bazen de kayıplar. Şimdi, geçmişe baktığımızda sadece eski fotoğraflardaki yüzlerle karşılaşıyoruz.
Büyüdükçe kaybettiğimiz şeyler arasında belki de en önemlisi masumiyetimizdi. Şimdi, geçmişin bize bıraktığı sorumluluklarla uğraşıyoruz. Belki de bu yüzden zaman zaman, o eski günleri ve o basit mutlulukları özlüyoruz.
Büyümenin ardında gizlenen gerçek, duygusal bir yükü de beraberinde getiriyor. Her gün, geçmişle gelecek arasında gidip gelirken, içsel bir çatışma yaşıyoruz. “Büyümesek daha mı iyiydi?” sorusu, belki de bir özlemi ifade ediyor; kaybolan o masum zamanları, kaybedilen arkadaşlıkları ve değişen ilişkileri özlüyoruz.
Belki de, geçmişe dönme arzusu, bir çeşit kaçış yolumuzdur. Ancak, şu anki benliğimizi geçmişte yaşadığımız anlara borçluyuz. Büyüme, zamanla kazandığımız bilgelik, güç ve direnç demektir. Her bir yara izi, yaşanan her bir deneyim, karakterimizi inşa ederken bize güç katar, bizi besler ve geliştirir.
Geleceğe adım atarken, belki de geçmişte bıraktığımız çocukluğumuz, bir öğretmen gibi bize rehberlik ediyor. O masum günlerdeki saf duygular, hayaller ve umutlar, içimizde hala canlı. Belki de büyümenin getirdiği zorluklara rağmen, içimizdeki o çocuksu heyecanı ve merakı yaşatmaya çalışmalıyız.
Bence hayat yaşamaya değer, ne dersin?
