Ben

Ben, ben, ben,ben…

Yüz karası, kömürden bozma, adi kan
Bencilliğin daniskası ve yalandan parlayan pencereler
Ruha açılmaktan aciz, lodosu arkasına alamayacak kadar korkak
Çok garip kendi karanlığından ürkmemesi
Kendisini asıl yiyip bitirenin farkında olup bosvermesi

Oturduğu yerden dünyayı değiştirecek bir güce ulaşmayı hayal etmesi
Öyle bir aptal, öyle bir zavallı, öyle bir düzenbaz…

Sonunu ve başlangıcını yitirmiş

Sicim ipinin ucunu kargalara vermiş yesin diye
Kendi bedenine sığamayacak kadar bir kibir burnunun ucunda

Yüz karası, kömürden bozma, adi kan
İnsanlığın adına bu şerefe nail oluyorum

Sadece;

Ben, ben, ben, ben…