“Ben Buyum!”

Üstünün kirinden utana sıkıla saklanan kimsesiz insanlardan bir çocuk

Şahtı şahbaz oldu

Kandı kansız oldu

Ötekilerin mezarlığından ayırtılmıştı yeri

Annesi ve babası sandıkları onun doğumuyla kalem basmıştı sırra

O çocuk

Una bulanan burnu, kömür karası gözleriyle

İçindeki ışığı yıllar boyu söndürmeye çalıştı

Karanlığıyla dosttu ve görünmüyordu yüzü

Belirsizdi aynalar ve umrunda değildi kırık beyaz dişleri

Pasıyla koştu tepelerde

Saklandı ahırlara küfürler yağdıkça özüne

Ona fısıldayan hayali arkadaşları vardı

Göz görmeye görmeye alıştı ipsizliğe

Evladına insanın güvenmek hataların en büyüğü

Günahların en can alıcısıydı

Üstünün kirinden utanan çocuk, gönlünün berraklığıyla çıktı saklandığı yerden

“Ben buyum!” dedi ve bir tokat indi yüzüne

“Ben buyum!” dedi ve tartaklandı bedeni

Sonunda kaçtı hayallerinde gördüğü diyarlara

Kurtuldu kimsesiz insanlardan

Sahici bir nefes aldı ve bıraktı yeryüzüne

Dağlar ona aşık; maviler ona kelam oldu