Bir Şeylerin Ölmesi

Bir insanın ölmesini kabullenmek belki daha kolay olabilir, lakin umutların veya duyguların ölmesi kolay mıdır?

Bir ölümden sonra sınırsız ağlamanıza izin verirler. İstediğiniz zaman istediğiniz yerde rahat bir şekilde ağlayabilirsiniz. Ta ki kafanıza dank edene kadar. Sonra toparlanmaya çalışırsınız.

Fakat tanımlayamayacağınız bir şeyler öldüğünde ağlamanız da zorlaşır. İnsanlar sanki tetikte bekliyordur: "Biraz güçlü ol, neler oluyor dünyada, bu ne ki, sen acı görmemişsin?"

Tam anlamıyla ağlayamazsınız bile acılarınızı kendinizden bile saklamaya çalışır, içlerde hatta diplerde yaşarsınız.

Hissettiklerinizi hissetmemek için hissizleşmeyi bile göze alacak kadar kendinizden geçmişsinizdir.

Bir insanın sizi yine eskisi gibi sevebileceğinden emin değilsinizdir ama bir insanı eskisi gibi sevemeyeceğinizden adınız gibi eminsinizdir. Sadece zamana bırakmaya çalışırsınız zamanın lehinize veya aleyhinize işleyeceğini bilemezsiniz bile. Sadece umut edersiniz gücümü toplayacağım, dimdik duracağım ve hatta yine seveceğim.
Herkesi kandırabilirsiniz, peki ya kendinizi?

Peki zaman tam tersini yaparsa, sizi iyice zorlarsa?

Hayatınızda ki saçma sapan kararları yine bu dönemde alırsınız. Birçok hayat öldürürsünüz bir hissi öldürmeye çalışırken. Sonra dönüp baktığınızda mezarlıktan bir farkınız kalmamıştır, acınası haldesinizdir. Sorumlu veya suçlu aramazsınız çünkü bilirsiniz ki o kişiyi görmek için aynaya bakmanız yeterli olacaktır ve bu durum sizi iyice kahreder.

Pes edersiniz çünkü en dibe vurmuşsunuzdur. Belki çıkmanız için en dibe batmanız gerekir. Her ihtimali düşünmüşsünüzdür bir şey dışında...
En dipten çıkmak maalesef öyle kolay değildir ve bunu da yaşamadan anlayamazsınız.

Bu duyguyu anlamak için empati kurmak bile yetersiz kalır. Bizzat kıvrana kıvrana acı çekmeniz gerekir. O zaman anlarsınız diğer acıların aslında gerçekten size acı vermediğini.

Her şey bittikten sonra farkına varırsınız artık hiçbir şeyin eskisi kadar toz pembe olmayışının.