Bir Voleybol Maçından Çıkarılabilecek Hayat Dersleri
Dünkü Türkiye-Sırbistan mücadelesini seyredip aradan saatler geçtikten sonra hâlâ yatağımda tavanı izleyerek kaybedişimize hayıflanırken, ilginç bir şekilde kendimle ilgili yeni şeyler keşfettim. Hani izlediğimiz filmlerde, okuduğumuz kitaplarda kendimizinkilere benzeyen hatalar yapan karakterler daha çok gözümüze batar ya. Bu maçta da öyle oldu.
Üçüncü seti kıl payı kaçırıp 2-1 geride kaldıktan sonra kızların moral ve motivasyonlarının gözle görülür biçimde düştüğünü, 'tmm kaybettik artık' moduna girdiklerini görünce tam anlamıyla dellendim! "Yav toparlasanıza kendinizii!" diye bağırdım evin içinde hüzünlü bir heyecanla. "Daha set bitmedi seett, Sırplar çok güçlü uwuu modundan çıkın artık!"
Belli ki önceki maç deneyimlerinin de etkisiyle oyuncularımız rakibi gözlerinde hayli büyütmüş, maça zaten stresli başlamışlardı. Aslında önce kafada kaybetmiştik, sonra gerçekte... Oysa ilk setteki mücadele ruhunu kaybetmeseydik kazanamayacağımız bir maç değildi. Çok sinirlendim. Çok üzüldüm.
Sonrasında fark ettim ki bu hatayı ben de çok yapmışım. Hem de bir spor müsabakasında değil, hayatın içinde! Havada karada başarıyla tamamlayabileceğim şeyleri; sözgelimi üniversite sınavını, tanışmak istediğim birine merhaba demeyi, çeşitli alanlarda inisiyatif alabilmeyi ve daha tonla şeyi sırf "rakibi gözümde büyüttüğüm için" en başta kafamda kaybetmişim, hatta hiç savaşmamışım. Yaptığım şeyler mükemmel ve kusursuz olmalıymış hep. Olmazsa mahvolurmuşum, kınanırmışım, eleştirilirmişim, hayatım bitermiş. Oysa hayatın kendisi bir maç fakat ben bir iki puan geriden geldiğimi fark ettiğim an savaşmayı bırakmışım. Nasıl olsa yenilicem ya! Halbuki set uzun, hayat uzun. Geride kalmak da var önde olmak da. İki skor gerideyim diye mücadeleyi bırakırsam iki skorluk o fark on ikiye çıkar, bu maçta olduğu gibi yenilirim.
Belki de insanın zorluklar karşısında direnebilmek ve savaşabilmek için kendine hatırlatması gereken şey budur. "Evet bugün işler benim için iyi gitmiyor ama yarın devran dönebilir! Mücadele etmeye devam etmeliyim. Çünkü ben zaferden değil seferden sorumluyum.”
