Bitişler

Bazen bitişler acı verir insana. O yerden veya o kimseden hazır değildir kopmaya çünkü. Kendi aklında, fikrinde ve hissinde tamamlanmamıştır döngüsü, henüz ayrılamaz olduğu yerden. Bitişler en çok böyle olduğunda can yakar. Fiziksel dünyasında o yerden ayrılsa bile iç dünyasında hala orada olduğuna inanmaya devam eder. Zihni bir türlü kabullenmek istemez bitişi.

Aklın kötü bir oyunudur bu. Bitişi kabullenmek istemediği için anılarda dolandırır insanı bir bir. Sürekli hatırlatır buradaydın bir zamanlar diye. Hala orada olduğuna inandırarak kendisini acı çekmekten korumak istese de daha çok can yakar. Bitişi kabullenmek zaman alır. Önce bunu itiraf etmeli insan kendine. Kaldığı yerde ve kimsede her ne kadar kaldıysa kalsın, o yer ve kimse çoktan yer edinmiştir hayatında. Acele acele kaçmanın, savuşturmanın anlamı olmaz. Yapılacak en iyi şey kendine iyi gelen yerlerde, iyi gelen insanlarda bulunmaya çalışmaktır. Yeri geldiğinde anımsadığın, özlem duyduğun; yeri geldiğinde güldüğün ve mutlu olduğun. Özlemeyi küçümsememek gerek. Eğer sevdiğin bir yerden ayrılmışsan ve bitişi tatmışsan, özlemek en temel en insani duygudur. Yaşamalı ki duygu kendisini duysun, varlığının önemli olduğunu görsün. Yaşamalı ki kabullenebilsin, ağlayabilsin ve gülebilsin.

Bitişler, bir yandan acı çekerek bir yandan da iyileşerek insanın zihninde son bulur ancak. Özledikçe; özlerken yaşamaya, gülmeye ve keyif almaya devam ettikçe özgürleşir zihin. Başlarda sık sık geçmişe uğrar, anılarında hüzün bulur. Zaman geçtikçe daha az uğrar buralara, anımsadıkça özlem duysa da artık canı acımaz, iyileşmektedir. İyileşmek demek hiç hastalanmamak demek değildir elbet. Öylece yok olması beklenemez yaşanılanların, anıların. Özleme ve anılara rağmen iyileşmek demek bitişle barışmak demektir. Artık canım yanmayacak, anılarım tıpkı çoktan okuyup bitirmiş olduğum bir kitap gibi zihnimin tozlu raflarında yer alacak demektir.