Düşe Kalka

Başını denkleştirip sonunu getiremediğim cümleler silsilesi şimdi hayat. Tamamlanmamış yazılar taşıyorum. Yol bilmiyorum, iz bilmiyorum. Dahası ileriyi de pek göremiyorum. İnsan bilmediği sularda bu yüzden yüzmemeli galiba. Her zamanki gibi boyumdan büyük işlere kalkışmanın bedelini ellerim boş gerisin geri dönerek ödüyorum. İster komedi diyin ister ders almazlık, isteyen aptallık bile diyebilir. Ben yalnızca deniyorum. “Denemeden bilemezsin.” der babam. Deniyorum, dönüyorum, öğreniyorum. Bazen düşüyorum da ama olsun. Kalkabildiğim sürece bir sorun görmüyorum. Babam bana daha küçükken düştüğümde tek başıma kalkmayı öğretti. Babamın sözlerini dinliyorum, düşe kalka yaşıyorum. Düşüyorum, kalkıyorum ama umut etmekten vazgeçmiyorum.

Ve elbet bir gün bu cümleleri de kaldıracağım, inanıyorum.

Ve elbet bir gün ben de şaha kalkacağım.