Dünyaya Yabancılaşmak
Ne tuhaftır en çok yalnızlık ürkütür insanı ama en çok ona kaçar insan korkutunca dünya onu. En korktuğu bariyerleri hep o diker önüne, hep kendisi kapatır yolları aydınlığa çıkan. Kendimden biliyorum, insan kendi yaratır bütün o uçurumları.
Bir de beklentiler vardır, insanı en çok üzdüğü söylenen; beklentilerini yüksek tutma, üzülürsün derler. Ama yine de bekler insan, bekler, bekler de gelecek Godot, gelecek tanrı, ışık, güneş… Kurtarabilir mi ki kendini bu beklentilerden? Bir yolunu bulabilir mi? Kurtarır belki, kurtarır elbet. İnsan kurtarır kendini başkalarının beklentilerine ayak uydurmaya çalışmaktan da, kendi beklentileri ne olacak? En çok onlar acıtmaz mı? En çok onlar bitirmez mi insanı?
Ben bir yıldız değilim anne, ben bir melek değilim, ben bir yıldız değilim!
Nasıl kıracağım bu ördüğüm duvarları? Yıkacağım da yazık mı edeceğim? Ah nasıl, nasıl yapacağım? Ya kaybolursa şiir benden? Ben mi bileceğim neymiş ihtiyacım olan ruhumun? Neresi burası, neresi evim? Kim bu insanlar, beni taşa tutan o eller kimin? Kim onlar, zihnimdeki harflerden başka? Kim? Kaçıyorum ama yine onların eline düşüyorum. Koşuyorum ama kayboluyorum. Yolumu bulamıyorum. Bir yol biliyorum…
Ya kaybolursa şiir benden?
Not: Bu yazı “Yabancılaşmak” temalı üçlemenin sonuncusudur. Diğer yazılara bakmak için;
