Dolunay

Günlerin birbirine girişi dolunayı saklar ardında

Benden, bensizlikten, geleceği bekleyenden
Zihnin karanlığı hafife alınabilecek bir şey değildir

Zira yapış yapıştır her yer
Kendine yabancı, ellerini kesmek isteyen, her dakika kendinden şüphe eden bir oluşu içine çeker çarptırılmış düşünceler

Ne acı insanın kendiyle olan savaşı
Kazanamayacağını bile bile, hükmedemeyeceğini göre göre
Her gününü başka bir tavsiyeyle hafifletmeye çalışır

Beden ve ruhun zıtlığında güneş kan akıtır yersiz yüze

Üzeri grilikle örtülen dolunay kırık beyaz kalıntılarını döker aşağıda yaşayanlara
Biri fark eder diye

Biri kurtarmaya gelir ışığını diye

Umut, güçlü bir nafilelikten doğar. İçte beslenir beslenmesine ama yiyip bitirir de aynı zamanda sahibini. Ekmek kırıntılarının bu kadar tehlikeli olduğunu kim nerden bilebilirdi?