Durmak
Çok güzel bir yazı fikri bulmuşken şu an bambaşka bir yazı ile karşınızdayım. Bazen fikirler bazen yaşadıklarımız yön veriyormuş hikâyelerimize.
Çocukluğumdan beri her anı kovalamaya çalışan bir insan oldum. Bu zamanla daha bilinçli ve kontrollü ilerlerse de çocukken anne canım sıkıldı bir şeyler yapalım, der dururdum. Canım annem benim için her an her dakika ne yapabilirdi.
Büyüdüm. Bir şeyler yapmak; benim için okumaya, yazmaya, araştırmaya evrildi. Her günümü kendi bir şeylerim ile doldururken, yapamadığım günleri en kötü anlar ilan ediyordum. Kendime öfkeleniyor ve kendimi yargılıyordum. Aptallaşacağımı bile düşünmüş olabilirim. Kulağa biraz acımasız geliyor biliyorum ama böyleydi. Bir şeylere tutunmak, bir şeyler yapmak zorundaydım. Bir şeyler olmak zorundaydı.
25 yaşımdan sonra bu konuda rahatladığımı söyleyebilirim. Yine okuyorum yine yazıyorum ama kendime zarar vermeden daha keyifli bir yerden yakalıyorum bir şeyler yapmayı. Yapamadığım günler huzursuzluk, küçük bir pişmanlık hissediyorum ne yalan söyleyeyim fakat günü o şekilde kabul ediyorum.
Sıradan rutinlerimi yerine getirirken hayatımda beni etkileyen büyük olaylar ardı sıra yaşanmaya başladı, tüm olaylar benim kontrolüm dışında gelişti. Böyle olmasaydı eğer, ben yine bir şeyler yapardım. Çünkü en iyi bildiğim şey bir şeyler yapmaktı. Yaklaşık iki ay boyunca hiçbir şey yapamadım.
Uyandım, kendimi itekledim ama olmadı. Uyandım, tuttum kendimi önüne koydum ama hayır. Aynanın karşısına aldım kendimi, konuştum yine hayır. Kendime kızdım hakaretler ettim ama olmadı. En acımasız silahım ile vurdum kendimi: zaman. Zamanı kaçırdığıma ikna etmeye çalıştım ama koca bir hayır. İlerleyen günlerde hiç savaşamadım kendimle. Sadece durdum, belirli bir süre durdum. Temel ihtiyaçlarım dışında hiçbir şey yapmadım.
Durdum ve fark ettim ki bu benim kaçış noktam, duygularımı yaşamaktan korktuğum için sürekli bir şeyler yapıyorum. Onları atlatmaya, ezmeye, güçlü çıkmaya çalışıyorum ama duygularımı yaşamadan bunu nasıl öğrenebilirim? Duygularımı yaşamaya karar verdim ve durdum. Belirli bir süre bilinçli olarak durdum.
İşte bugün canım yazmak, okumak, dinlemek istedi. Yeni bir podcast keşfettim: “Ben Neden Böyleyim”. Özlem’in bahsettiği bir kitabı aldım: “Zamanı Durdurmanın Yolları”. Bu da hayatın cilvesi sanırım. Tebessümle kitabın kapağını açtım. Kitapta okuduğum şu cümlede Matt Haig yaşadığım bu süreci tanımlamıştı:
“Tanrı inatçı, sağır ve kayıtsızdı.”
Ben de böyle bir dönemden geçmiştim, tanrı benim için kördü. Ben de durabilirdim, belki yeniden görünür olacaktım.
Benim gibi kişiler olduğunu biliyorum ve onlara da iyi gelmesi adına. Bazen durmalıyız. Sadece durmalıyız. Tekrar görünür olasıya kadar.
