Duvara Çarpmak Üzerine

Tüm hafta buraya yazma isteği vardı içimde. Ama önceliklerim vardı ve önce onları halletmeliydim. Yapılacaklar listemiz bir türlü bitmiyor, ben de böyle bir isteğim varken ve kafamda düşünceler şekilleniyorken buraya akıtayım istedim.

Çoğumuzun hep devam etmemizi gerektiren bir hayatı var. Yapmamız ‘gereken’ şey her ne ise hep devam etmeli, asla durmamalıyız. Durmamıza izin ve imkan yok. Her ne hissediyorsak hissedelim, sanki hep devam etmemiz gerekiyor gibi.

Hepimiz büyük bir yoğunluğun içindeyiz. Bu yoğunluğun nesneleri ve kapsamı hepimiz için değişse de, yoğunluk hepimiz için aynı. Sabahtan itibaren başlayan yoğunluğumuz, geceye kadar devam edebiliyor. Tüm gün o kadar çok şeyle uğraşıyoruz ki, dönüp nasıl hissettiğimize bakmıyoruz bile. Gün boyunca bir sürü şey yaşıyoruz, bir sürü duygu hissediyoruz. Belki istemsizce kaslarımızı geriyoruz. Belki hoşumuza gitmeyen bir şey yaşıyoruz ama durup ne hissettiğimizi, ne düşündüğümüzü incelemekten kaçıyoruz veya buna vakit ayırmıyoruz.

Yolumuz her zaman istediğimiz gibi çiçeklerle dolu olmuyor, bazen engeller oluyor. Bazen düşebiliyoruz. Düştüğümüzde yerden kalkıp üstümüze başımıza bakmadan, kendimize bakım vermeden devam etmeye çabalıyoruz. Dizimizdeki yara ince ince sızlarken, onu duymadan yürümeye çabalıyoruz. Hepimizin ihtiyacı farklı olabilir, böyle bir anda ihtiyacımız durup biraz yarayı incelemek biraz dinlenmek de olabilir.

‘Duvara çarpmak’ diye bir kavram var. Dayanıklılık sporlarında karaciğer ve kaslarınızdaki glikojen depolarınız tükendiği için harekete devam edemeyip enerji kaybı yaşıyorsunuz. Vücudunuzdaki karbonhidrat rezervinin tükenmesi, hareket etmenizi engelliyor. Bundan dolayı maraton koşucularının yarıştan önceki günlerde karbonhidrat alımı yapması, yarış boyunca metabolizmaya hızlı dahil olan karbonhidratların alımına dikkat edilmesi öneriliyor.

Uzun mesafe koşularında belirli noktalarda durup ihtiyaçlarınızı gideriyorsunuz. Koşu boyunca enerji ve elektrolit dengenizi sağlamalı ve karbonhidrat almalısınız. Ultramaraton mesafelerini göz önüne alırsak, kilometreler boyunca bu ihtiyaçlarınızı gidermeden koşmak duvara çarpmanıza yol açabilir.

Ne demek istiyorum?

Sadece koşarken değil, günlük hayatımızda uğraştığımız o şey ne ise, durmadan devam etmeye çalışmak duvara çarpmamıza yol açabilir. Yapılacak listemiz tükenmek bilmiyor. Ve hayatta olduğumuz sürece bu liste güncellenmeye devam edecek. Tüm bunlar olurken durup kendimize bakım vermek, zaman kaybetmemize yol açmaz bana göre. Belki enerjimizi alıp yola devam etmemizi sağlayabilir.

Ya da bize ‘olumsuz’ olarak adlandırdığımız duygular hissettiren, bizi zorlayan olaylar yaşadığımızda biraz durup duygularımıza bakmak kendimizle daha yakın bir bağ kurmamızı sağlayarak baş etme becerilerimizi de güçlendirebilir. Düştüğümüzde dizimizdeki yaraya bakım vermek, yaranın iyileşmesini sağlayabilir.

Biliyorum ki olumsuz duygularla baş etmek kolay değil. Ancak duyguları düşman olarak görmeyip; yaşadığımız olaya verdiğimiz anlam, bakış açımız ve düşüncelerimizin duygularımızı şekillendirdiğini de görebiliriz. Daha işlevsel bir bakış açısı edinebiliriz.

Durup kendine nasıl bakım vereceğin ise sana kalmış. Deneyerek sana ne iyi geliyor, nelerden hoşlanmıyorsun bulabilirsin.