“Eğitim Sevgidir” Kitabının Analizi

Bu kitabın yazarı değerli hocam Prof. Dr. Ayhan Aydın’la üniversite yıllarımda tanışma fırsatı yakaladım. Birden çok dersimizi beraber işleme şansı bulduğumuz değerli hocamız bizim ruhumuza, gönlümüze ve ufkumuza farklı renkler kattı. Bir çok kitabını okuduğum hocamın kitaplarından biri için yaptığım minik analizi sizlerle paylaşmak istedim. Düşünmeyi, sorgulamayı, yeni ufuklara yelken açmayı seviyorsanız bu kitaba ve diğer kitaplarına göz atmanızı tavsiye ederim.

Kitabın önsözünde geçen “Bu kitapta sevgi anlatılmamış ancak tanımlanmıştır.” cümlesi sadece kitabı değil bütün yaratılışı özetliyor, özüne dokunuyor. İbn Arabi’nin de dediği gibi; sevginin tanımı olmaz, sevgi ancak tadılır. Evet sevginin sözlük anlamından bahsedip durmak sevgiyi basitleştirmekten başka bir işe yaramayacaktır. Sevgi ancak örnekler verilerek, duygular sözcüklere dökülerek anlatılmaya çalışılacak bir duygudur. Sevgi bir çocuğun dudağının kenarındaki tebessümdür, bir ihtiyardan alınan içten duadır, bir dostun sırrıdır, bir kardeşin sarılmasıdır, uyuyan birinin üstüne usulca battaniye örtmektir, annenin koklayarak öpmesidir, babanın cebindeki son parayı vermesidir, öğretmenin ayrım yapmaksızın ilgisidir. Yani sevgi; inanmaktır, sevileni kendinden çok duymaktır, paylaşmaktır, vazgeçmemektir, sarılmaktır, beklemektir, yüreklerde yürümektir, güvenmektir, göze almaktır, yaşamaktır. En önemlisi sevmek; insan olmaktır.

İşte bu kitap tanımlanmaktan öte anlatılması bile güç olan o muhteşem duygudan bahsetmiş. Örnekleriyle, hikayeleriyle, şiirsel diliyle sevgiyi anlatan büyük çırpınışların ürünüdür. Bir arının her çiçeğe konarak ortaya koyduğu bala benziyor bu kitap. Bütün sevgilere değinilmiş. Anne baba çocuk sevgisinden, gerçek din ve Tanrı sevgisinden, yalancı sevdalılardan yurt sevgisinden, çağdaş popüler sevgilerden, yanarak sevenlerden, yakarak sevilenlerden bahsedilmiş. Yolculuk boyunca bütün sevgilere uğranmış, hepsinden bir parça alınmıştır.

Kitapta bir bölüm olarak ele alınan sevgiyi gölgeleyen etmenler konusun hepimizin işine fazlasıyla yarayacağını düşünüyorum. Sadece pembe gözlüklerle sevginin varlığını anlatıp durmanın yanında böyle bir konudan bahsedilmesi okuyucuya yol göstericilik yapmak için gayet iyi düşünülmüş. Suçlamak, yargılamak, kişisel ve toplumsal yalanlar, kendisiyle iyi dost olamamak, karşılaştırmak, yansıtma, dargınlık, bağımlılık, kıskançlık başlıklarının açılması ve tek tek anlatılmasının kitaba büyük bir güç kattığını düşünüyorum. Bu başlıklar içerisinden ‘Kendiyle İyi Dost Olamamak’ başlığının farklı bir tadı olduğunu hissettim.

Önsözde geçen “insanlar arasında tek bir farktan söz edilebilir; bu fark kendini, insanları ve yaşamı sağlıklı bir biçimde sevebilme becerisi ile ilgilidir” cümlesi uzun uzun düşünememe sebep oldu. Hayatım boyunca insanların kategorileştirmelerine, ayrıştırılmalarına karşı olarak yaşadım. Ve bu cümleyi görünce insanlar arasındaki kabul edebileceğim tek kategorileştirmenin bu olabileceğini düşündüm. Çünkü bu ayrım ayrıştırmaya değil birleştirmeye götürüyor. Dışlamıyor, sarıp sarmalıyor.

Giriş bölümünde verilen Arthur Miller’ın bir oyunundan olan alıntı o sayfada takılıp kalmama, defalarca okumama ve dakikalarca düşünmeme neden oldu. Bu kadar güzel bir anlatım ve anlatılanlar karşısında büyük bir tebessüm belirdi yüzümde. Umudu hayatının merkezine yerleştirmiş biri olarak yazıda kayboldum, satır aralarında kendimi buldum. “İnsanın kendi dışında umut araması yanlış bence” cümlesinin iliklerime kadar yayıldığını hissettim.

Sevginin bu kadar geniş yelpazede anlatıldığı bir kitabın her köşesine ulaşarak bir analiz yazmanın mümkün olmadığını düşünüyorum. Bunu yapabilseydik kitabın okuyucusu değil yazarı olurduk zaten. Bize bu kitap aracılığıyla sevginin farklı boyutlarında gezinme fırsatı sağlayan ve bunları hayatımıza işleme konusunda azim aşılayan değerli yazara teşekkür ediyorum. Ve sizlere kitabı okumanızı ve hissetmenizi tavsiye ediyorum.

Sevgiyle kalın…

Facebook | Twitter | Instagram | Slack | Kodcular | Editör | Sponsor