Evlat

Ömür boyu süren vicdan azabıdır. Daha anne rahmine düşünce sağlıklı bir şekilde kucağıma almak nasip olacak mı, diye endişelenmeye başlarsın. Kusacağını bile bile aman eksik kalmasın diye balıklar yedirtir, burnunu tıkaya tıkaya sütler içerir insana. Doğduktan sonra karnı yeterince doyuyor mu, yeterince vitamin alıyor mu diye hep aklını kurcalar. Beslenme uzmanı oldurur insanı. Bebekken ah bir yürüse, bir konuşsa dersin; büyüyünce de ne çabuk büyüdü kerata diye hayıflanırsın. Geceler boyu seni uyutmayan gazını, dişini dert sayarsın. Ama büyüdükçe dertlerinde büyüyeceğini anlamak çok zamanını almaz. Arkadaşları yan mı baktı, öğretmen kulağını mı çekti, deyip ayağa kalkarsın. Ama en çok da senden zarar görür, emanetin. Hangi okul iyisi, hangi meslek uygun hiç bilemezsin. Bir bırakta kendi karar versin. Evlense bir dert, evlenmese ayrı dert, hayırlısı olsun dersin. Asla layıkıyla annelik, babalık yaptığını düşünemezsin. Çocuğu olmayan bir kere üzülür yok diye, ama sen ömür boyu vicdan azabı çeker, durursun. Okudukça bunlar da ne böyle, saçma sapan şeyler dersin. Ancak anne baba olunca anlayabilirsin. Ah annem, babam dersin...