Gönül Bulutu

Güneşe sırtını dönüp göğsündeki bulutların yoluna girdiğinde hayatın acımasız dünyasının yüzüne bakarsın, bakarsın da göremezsin, doğru olan yolu ve arkana aldığın mucizelerin varlığını. Yorgun düştüğünde gönlüne yüz çeviren misin? O boşluğu bir kara bulutla doldurmak yüzündeki gülümsemeyi ömrün boyunca silmez mi sanıyorsun.

Arkana baktığında yüzüne vuran güneş ışığıyla gönlüne giden yolu geride bıraktığını görmen seni sana geri getirir. Seni sana geri getirirken göğsüne bastırdığın yükün hafifliği gözlerinde bir silueti yansıtarak anı hatırlatır. Aslında o yük hiç var olmak istemezken sen onu her gün sulayarak yetiştirmişsin, filizlendirmişsin, o filizlenirken sen gönlünü toprağa gömmeye niyetlenmişsin. Ruhuna ve kalbine nefes vermeli, o nefesle var olmalı. İç dünyanı karartma yoluna maviler koy, orada senden başka kimsen yok.

Varlığın senden sana dört yapraklı bir yonca’