Görünmez

Çekmeceyi açtım; hırkalarımı, kazaklarımı kokladım, ağlamak tuttu, ölmüştüm ve kendi yasımı tutuyordum. Artık hiçbir şeyi seçemiyordum, göremiyordum, bir adım ötemi. Sabahlar oluyordu ama yine geceyi yaşıyordum. Adım hüzün , adım keder, adım griydi artık. Her şey kaybolmuştu, kayıp gitmişti, içimden. Benim benden başka kimsem yok; ey , görünmez! Şu yaşımda ne alacaksan aldın, benden. Ne alacaksalar, aldılar . Burada edebiyat yapmıyorum; yaşadıklarımı, olanları söylüyorum. Yemin ederim, ben öldüm. Aşkınızdan değil; kabalıklarınızdan, zorbalıklarınızdan öldüm. Sonunda kilitlendim, dört duvara. Hatam nerede yapıldı, ben nerede hata yaptım?! Cevap bulamadım. Üzüldüm, ağladım, suçladım ama artık inanılmaz yoruldum. Karsu‘nun da dediği gibi ‘‘Bir ben vardı , bende. ’’ o da yok oldu . Yaşamaktan utanıyorum .

HEPİNİZE SEVGİLER …

ERVA ESEN