Seyirlik Ay Işığı

Gecemi seyirlik bir ay ışığı aydınlatıyor.
Duyduğum horoz ötüşleri,
O anı gözlerimde yankılatıyor:

Odadaki herkes konuşmanla ilgileniyor.
Ben ise gözlerinle.
Bir an.
İncecik bir an,
Gözlerim gözlerine değiyor.
Gözlerin ise kalbime.
Babası kanser bir çocuğun umuduyla yumuyorum gözlerimi her seferinde.
Sesini kavanozlarda saklamak,
Ellerini hiç öpüşmemiş bir insan kadar tutmak istiyorum.
Duyuluyor mu bilmiyorum ama avazım çıktığı kadar susuyorum;
Beni anla,
Artık beni anla diye haykırıyorum.
Bir tiyatro perdesi gibi iniyor gözlerime şimdiki zamanın gerçekliği.
Yaşamak istediklerim yaşadıklarıma,
Duymak istediklerim duyduklarıma düşman oluyor.
Her birine ayrı ayrı lanet ettiğim aylar, günler geçiyor.
Yüzüm aynalarda eskiyor.
Sesim hala ancak kendine yetecek kadar çıkıyor.
Sensizliğin tortusu, gün geçtikçe daha çok gözlerime siniyor.

Dedim ya küçük ve sıradan bir an,
Affı olmayan yollara düştüm, yanıyorum.
Aşikar olana itibar etmediğim bir an.
Cennetten kovuluyor, cehennemi mumla arıyorum.