Hayal Gücü Olmayan İnsanın Kanatları Yoktur
demiş ünlü boksör Muhammed Ali. 30 yaşındayım, bilmiyorum kanatsız mı doğdum -ki bu mümkün mü- yoksa kanatlarım sonradan mı kırıldı?
Yakın zamana kadar sıfır hayal, sıfır kanat yaşayan bir insandım. Sonrasında bir bebeğim oldu, onu büyütme ve onunla tekrar büyüme telaşı derken baktım ki ben aslında yokum. Kübra yok! Kaybolmuş tüm bu hengamenin içinde. Sürekli arayışlar, kayboluşlar, yok oluşlar ve hiç birşey yapmadan başa sarmalar.
Derken hayal kuramamama taktım kafayı -çok ma oldu farkındayım:)-. Bir hayalin olmalı Kübra ve onu gerçekleştirmelisin, en azından bu hayal uğrunda çabalamalısın. Bunu düşünürken, beynimi kemiren başka birşey daha vardı. Neden hayal kuramıyordum. Acaba aşırı hayalperest ablam ailedeki bütün kanatları toplamış mıydı? Bunun sorumlusu o olabilir miydi? Ya da çocukluğumdan beri her sabah ayrı bir hayaliyle uyandığım için hayal denen şey bana laf ü güzaf mı geliyordu? Laf aramızda ablam bir gün kalkar pilot olur, ertesi gün Atlas Dergisinin dünya haritasını açmış işte şuraya gideceğim ve burda yaşayacağım der, sonraki gün Eskişehir Havacılık Okuluna yazılmak isteyip paraşütçü olmak isterdi. :)
Neyse dönelim hikayemize, Sade dünyaya gelmiş, 9 ay geçmiş, sürekli inip-çıkan depresyon hallerim derken, beni en mutsuz eden şeyi buldum. Kilolarım. Bunca şeyin içinde buna mı takıldın derseniz, evet takıldım. Çünkü diğer takılacağım şeyleri -gece sık uyanmalar, diş çıkarma sancıları, dünyanın bir ucunda tek başına bebek büyütmeye çalışmak vs- değiştirmem pek mümkün değildi. Her zamanki realistliğimle değiştirebileceğim şeye odaklandım :)
Benim artık bir hayalim var, yani kanadım. Kimine göre çok saçma, kimine göre çok gereksiz, kimine abartı gelebilir. Hayalim ne mi? Kilo vermek. Evet kızım dünyaya geleli tam 1 yıl olmak üzere ve ben bir hayal kurdum. Sade’nin 1. yaş doğum gününde beni mutlu eden kiloda olacağım.
Podcast| Youtube | Slack | Facebook | Twitter | Instagram | Kodcular
