Hayallerinin Peşinden Koşanlara
Bir düş görüyordum uzakta. Dağların arasından süzülen bulutların yüreğine gizlenmiş ufacık hayatta. Puslu bir çehre her gün seyredalar uçarı benliğimin yüzünü saklayan saçları. Oysa ki, kimdir bu dağların ardından beni seyreden? Kalbi ıssız denizlerde atan, zihni başka bir kıtada olan ruhum zincirlenmişti dağlara. Yüreğim yaşamanın ne demek olduğunu bilmeden atarken denizin dibinde, kalp atışlarımı duyamayan zihnim nefessizdi ücra bir köşede. Nabzımın izi yoktu sol bileğimde, kalbim atmıyordu oralarda bir yerlerde. Hiç varolmamış gibi yaşıyordum beni izleyen birinin benliğinde. Ruhum bir denizin dibindeyken kalbim bir kıtanın soyut çöllerinin birinde kumlara gömüldüydü; bir rüzgar eser alaşağı ederdi kimi zaman,bir bedevi gelir geçerdi üstünden. Yaşama yamalanmış günlerim, öz ruhuma batan bir çalının filizlenmiş dalıydı. Kuruturdu filizleri. Ruhu kurusun, öyle bir sarmaşığın elleriydi.
Yağmur beslerken ruhumun filizlerini dünya üzerindeki her karış toprağın derinlerine ekiyorum. Uzaklardan gelen bir tını aynada geleceğe geçit açarken ipek şal giymiş kadınların yanından, bitkin fellahların, bir mısırı kemiren küçük çocukların yanından geçiyorum. Ruhumun uzak diyarları kucaklayan tarafı bir manolya hediye ediyor.
Manolya, bir hayatın filizlerini ruhumda yeniden yeşertiyor. Bir nefes çektim içime. Manolya. Bir anlığına bütün dağlar, bütün dünya ve hatta evren, benim için manolya esintisiyle yeniden can buldu. Manolya. Bir nefes daha çektim. Geriye yalnızca soğuk ve artık baktığımda bembeyaz duran bir çiçek kalmıştı. Bütün dünya bir nefesti. Bir nefes sonra, bir hiç iken; bir nefes önce, her şeydi. Oysa manolyanın kokusu sonsuzluğa sızardı. Bu güzel kokuya dayanamayan tüm ruhlar birer nefes çekmişti. Milyonlarca nefesin karıştığı gökyüzü bir an manolya kokularıyla ettiği dansta uyuşmuştu. Manolya, ruhlara nefes verendi. Adımladığım yerde oturdum. Bir manolyanın kokusunda ruhuma ait diyarları nefes alıp verirken sisli dağların yemyeşil örtüsünü seyrettim. Bir Barış Manço şarkısında süzülen geçmişim, nefesimde renkleniyordu. Gelecek yeni günün umuduyla bir nefes daha alıyordum alacakaranlıkta…
