Hayat Fazlasıyla Acımasız. Peki Ya Biz?
Hafta içinde BBC Türkçe’de okuduğum şu haber beni derinden etkiledi:
Dört çocuklarından üçü görme yetisini kaybedecek olan Kanadalı anne ve baba, hafızaları zengin olsun isteğiyle onları dünya turuna çıkardı.
Görme sahip olduğumuz duyuların arasında en önemli olanı. Bu yetiye sahip olupta sonradan kaybetmek çok daha zor olsa gerek. Hele bir de bu durumun hayatın baharındaki çocuklarda olması çok daha zor şüphesiz.
Kanadalı çift Edith Lamay ve Sébastien Pelletier’in dört çocuğundan üçü kısa bir süre içinde görme yetisini kaybedecek. Çok nadir görülen bu hastalık retinanın dıştan içe doğru yapısının bozulmasına dayanıyor. Aynı günün akşama dönmesi gibi gözler gittikçe kararıyor ve bir müddet sonra tamamen görmez hale geliyor. Ve maalesef bir tedaviside yok.
Çok zor bir durum. Gözünden sakındığı evlatlarının kör olacağını bilmek ve bir şey yapamamak. Allah dermansız dert verip, derman aratmasın dostlar…
Kanadalı çiftte bu durumu uzun bir süre kabullenememişler. Uzmanlar çocukların gözleri tamamen kapanmadan kitaplardan görsel hafıza edindirmeyi tavsiye etmiş. Onlar ise kitap yerine bir dünya turuna çıkmayı, fili, aslanı, dağları, denizleri bizzat yaşayarak deneyimlemelerini istemişler. Bu dünya turunu finansa edebilmek için sahip oldukları çoğu şeyi satmışlar. Daha çok yer görebilmek ve gezebilmek için gezi ve konaklama masraflarını düşük tutacak bir seyahat planlamışlar. Şimdiye kadar 3 kıtada 6 ülke gezmişler. Aralarında Türkiye’de var.
Anne Edith Lamay BBC’ye verdiği mülakatta şöyle söylüyor:
Görsel hafızalarını zenginleştirmeyi istedik. Ama aynı zamanda çocuklarımızın daha dayanıklı bireyler olmasını da arzuladık. Hayatları boyunca buna ihtiyaç duyacaklar. Kendilerine olanı bir lanet yada korkunç bir şey olarak görmelerini istemiyorum. Bunu hayat yolculukları olarak görsünler istiyorum. Önlerinde büyük mücadeleler var ama ellerinde bu mücadeleler ile başa çıkacak malzemeler var.
Şimdi size ve kendime soruyorum. Başımıza böyle bir musibet gelse nasıl davranırdık. Çoğunluğun yaptığı gibi karanlığa mı küfrederdik yoksa Kanadalı bu çift gibi ışığa bir yol mu çizerdik…
