Hayat Soğuk ve Rutubetli mi?
Özellikle bizim kültürümüzde mutlu olmaya karşı bir korku var.
“Çok güldük, umarım ağlamayız.”
“Bu aralar her şey yolunda gidiyor. Kesin yakında bir sorun çıkacak.”
gibi endişeler asla yakamızı bırakmaz. Her mutluluğun ardından kötü bir olay yaşanacağı endişesiyle geçer günlerimiz. Bu durumu toplumsal bir öğrenilmişlik olarak yorumluyorum. Tarihimize baktığımızda toplum olarak büyük acılar çektiğimiz ve bedeller ödediğimiz inkar edilemez. Kültür olarak da hâlâ kendi hayatlarımızda var olma savaşı vermeye devam ediyoruz. Tüm bu zorluklar düşünüldüğünde, mutlu olduğumuzda bile kaygı hissetmemiz anlaşılabilir bir duruma dönüşüyor. Ancak bu farkındalık bize ne sağlayacak? Geçmiş acılar mı silinecek? Yoksa hayatta varolmak için çaba göstermemize mi gerek kalmayacak?
Bu sorulara evet demek isterdim, fakat ne yazık ki bunların hiçbiri olmayacak!
Herhangi bir konuda farkındalık kazanmak tek başına işe yaramaz, sadece yol ayrımına götürür bizi. Bu farkındalık ile “ne yapacağımıza” göre şekillenir yollar.
Eğer harekete geçmezsek mevcut döngüde sürüp gitmeye devam eder hayat. Kendini gerçekleştiremeyen ruhlar, bedenlerinde sıkışıp kalır. Renkler birer birer silinir. Gittikçe soğur ve hayallerin ıslattığı göz yaşlarıyla rutubetlenir.
Soğuyan hayatımızın içinde üşüyorsak eğer, harekete geçmemiz gerekir. Çantamızı büyük boy cesaret ve süresiz duygusal dayanıklılık ile doldurup çıkmalıyız yola. Mutlu olmak için beklemek yerine, mutlu olacağımız nedenlere doğru belirlemeliyiz rotamızı :) Bir neden yakaladığımızda dolu dolu hissetmeliyiz bu duyguyu.
Şöyle bir baktığımızda, soğuk ve nemli hayatı dağıtmak için aslında güneşin içeri girmesine izin versek yeter 🌞
