Hayatta Sindirmesi Zor Bazı Gerçekler
Bölüm 1: Yas
Herkese merhaba,
Yeni bir yazı serisine başlıyorum. Hayatta sindirmesi zor bazı gerçekler. Bu bölümde “Kayıp ve Yas”dan bahsetmek istiyorum, çünkü bence hayatta sindirmesi en zor şey; çok sevdiğimiz birini, şeyi kaybetmek.
Bazen, biz istesek de istemesek de insanlar hayatımızdan çıkacak. Sevgi tek başına yeterli olmaz, kan bağı tek başına yeterli olmaz. Cevapsızlık da bir cevaptır. Biz birilerini hayal kırıklığına uğratacağız, birileri de bizi. Aksi bir dünya mümkün değil.
Kabul bir anda olmaz, sevdiğiniz birinin kaybı bildiğimiz hayatın alışılmış halini ve işleyişini yerinden oynatır. Bilmediğimiz bu dünyada, bu yoklukla yaşamayı öğrenmek için kendinize daha baştan kısacık günler tanımanız ve adımlarınızı önceden belirlenmiş hızda bir ritme uydurmaya çalışmanız sizce de çok büyük haksızlık değil mi?
Asıl mesele geride kalan boşlukla nasıl yaşayacağımızı öğrenebilmekle ilgili. Geride kalan boşlukla yaşamayı öğrenmekle ilgili yani. Bu boşlukla ne yapacağımızı önce boşluğu kabullenmemizle ilgili. Yani boşlukla kalmaya da cesaret edebilmekle ilgili. O boşluğu doldurmaya çalışmamakla, boşluğun üstünü bir yara bandıyla kapatmamakta. Çünkü yara bandının ömrü yara iyileşene kadar fakat yara hava almadıkça iyileşme süreci de uzar.
Her kayıp bir yas sürecini de beraberinde getirir. Zihnimiz yas karşısında direnir. Çünkü yitirilen şey bir nesne değil, insanın kaybettiği şey ile kurduğu ilişkidir. Aslında bizler birbirimizden değil, ilişkilerimizden gidiyoruz. Yas ölüme ve ayrılığa verilen çok ama çok doğal bir süreç. Kaybettiğimiz şey kişi değil aslında, kaybettiğimiz şey paylaşılan anılar, onunla yaşadığımız duygular, onun yanındaki kendimizdir. Şu an eğer geçmeyecek bir acı içinde kıvrandığını hissediyorsan, bunun yaşadığın ilk kayıp olmadığını hatırlamanı istiyorum.
Yası tam olarak yaşayamadığınızda aynı konular farklı bedenlerde ve farklı konularda tekrar ve tekrar yaşanır. Yasa direnmeyi seçmek yerine onunla yaşamayı öğrenmek, işte çözüm bu. Sindirmesi çok zor, biliyorum, ama bunu öğrenmedikçe tekrar tekrar aynı şeyleri yaşayacaksınız. Acı çekmek, üzülmek de hayatımızın bir parçası. Buna direnmek yerine bununla yaşamayı öğrendiğinizde, inanın, her şey daha kolaylaşıyor. Beraberinde kontrolünüz dışındaki şeylerden sizin sorumlu olmadığınızı da öğrenmiş oluyorsunuz.
Bu bölümü çok sevdiğim bir şarkının sözleri ile kapatmak istiyorum: “Senle beraber olsam da sevgilim, ayrılsak da ölsek de bu yolda, hep yalnızlık yavrum, yalnızlık ömür boyu…”
Başak.
