Hem Zaten

10.1.24

…ama işte böyleydi zaten, böyle olurdu, olurdu böyle hep. işte böyle böyleydi hayat, sakınmadan… hep, her zaman… öyle öyle, öylesine, ansızın, birden oluverirdi. bir anda gelirdi, yerleşirdi köşesine, sonra ansızın, hani öyle böyle birkaç bir şeyi eleyip toplayıp sererdi önüne de gülerdi. ama işte böyleydi zaten, böyle olurdu, olmalıydı hep.

böyleydi.

o, gene de sürdürdü okumasını. burnunu çeke çeke omzunu silken, yanağındaki iri inci tanelerini koluna silen bir çocuk misali inat etmek istedi. ayartılmadığını, kanmadığını, sürüklenmediğini tekrarlamakta ve bir an için tüm bu olanlara inanmakta oldukça usta sayılabilirdi. önündeki çizimin yalnızca seslerine ulaşabilen bir hafız adayından hallice, sallana sallana çevirdi art arda sayfaları. eskitme birkaç renk çalındı. damakta bayat bir tat, bakışlarda pusu, susuşlarda bir bitkinlik vardı. hiçbir mücevher iliştirilmemişti tenine de, yalnız uzağa ilişemeyen gözlerini takıştırmıştı. çok bir yük almamıştı da omzuna ama, yerlere sürtünen ayakları aşınmaktaydı. her anında deklanşörü çekmeye hazırdı. kaşlarını çattığından habersiz uzun uzun yürüdü, hem alnına vuran bir ağrıdır da vardı. hem zaten…