İlerdeki Güzel Günler
Uzun zaman sonra ilk kez klavye tuşlarına basarak yazıyorum. Gözlerim ışığa ve acıya karşı duyarlı. Güneş gözlerimi alırken acı yakamdan düşmüyor. Bu biraz da insanın neyi acı olarak gördüğüyle alakalı.
Dünyada çok acı var. Bazen dünyanın diğer ucundaki savaşları içselleştirip uzaktaki biri ne kadar üzülebilirse ondan daha fazla üzülen Nazım ve Attila İlhan’a özeniyorum. Bazen de “… ama halkımız aynı acıların bin katını yaşamıyor mu sanki?” diyen Behramoğlu olmak istiyorum. Ülkemde çok acı var ve ben asla onlar gibi olamayacağımın kabulünü kendi içimde düzenli düzensiz tekrar ve tekrar yapıyorum. Yine de “biz özgürlüğün güzel günlerin savaşçıları”.
Birkaç gündür nasıl hatırlanmak istediğimi sorguluyorum. 23 yaşındayım ve nasıl hatırlanmak istediğimi düşünüyorum. Bu tarz sorular coğrafyadan bağımsız mı, bilmiyorum. Benim coğrafyamın çocuklarının hep böyle soruları olmuştur çünkü. Her zaman yaşlarından büyük dertleri. Her zaman en büyük dertleri memleketleri. Memleketlerini aydınlık günlerde görme isteği. Deniz’in de Fırat’ın da benim de…
Ama ışığa karşı duyarlı gözlerimle ben,
Artık o aydınlık günleri görebileceğimi pek sanmıyorum.
