İrin Sarısı

Gönlü; duvarları çatlak, kirişleri kırık, yıllardır geçen olmadığı için kapısı örümcek ağı bağlamış bir harabesi halinde (u)mutsuzluğun. Çile değil bu, ödemesi gereken bedel. Olduğu ve olacağı kişinin diyeti. Hem ertelenmiş bir borç, hem de bir ön ödeme.

Derinden bir inilti böler uykusunu. Birkaç damla gözyaşı yanaktan yatağa şelale olur. Döküldüğü yeri delip geçecek şiddette değil, usul ve yorgun. Kendine öfke duymanın bittiği, çaresizlik ve yetersizlik hissinin başladığı noktadadır çünkü membaı.

İniltiyi bir kahkaha takip eder. Kendi kendine tuzak kurmanın, sakarlığın, kazanın ardından gelen gülme istencinin vücuttan attığı mide asididir bu. Dişlerinin beyazlığı ve suratındaki tebessüm; genzinden bakan karanlığı, yemek borusundan akan balgamı ve tüm o çürümüş iç organları örtmeye yetmez. Yetmez ama istemeyen görmez.

Mağlup olmuş bir adamın güncesi değil bu, otobiyografisi. Yalap şap yaşanmış ömrün, hakkı verilmemiş pis kokulu nefesin aynada bıraktığı buğu. Üzerine bir gülücük çizmeye bile değmez. Bırakın, nasılsa kendi kendine kaybolacak. Görülmeye, dikkat etmeye layık değil.

İşte zihni irinle bağlandığı için çarkları dönmediğinden kendini karmaşık sanan o adam… Toz tutmuş kalbi, kül rengi ciğerini bile istemez.