20. Yüzyıl Müziği — Incises, Pierre Boulez
Sanırım Türkçeye ‘’Kesikler’’ olarak çevirebileceğim Incises (version-1994), başladığı zaman hafif bir parça olacağı hissine kapılsam da hemen ardından afallatan hız, uyumsuzluk tamamıyla anlam veremememe sebep oluyor. Nerede ne oluyor, ne bitiyor anlamlandıramıyorum. Sonlanana kadar beni afallatan bir parça oluyor ve ancak sonlandığında rahatlıyorum. Bütün karmaşıklığı, karışık ve seri çalışı beni parçadan koparıyor ve odaklanmamı engelliyor sadece Boulez’in ne kadar profesyonel ve seri çaldığına dair bir fikrim oluşuyor. Sanırım alışılmışın dışında bir hava yaratılmaya çalışılmış fakat hiçbir şekilde içine alamadı bu durum beni, dışardan şaşkınlık ve afallama halinde dinledim. Bitirişini de henüz belirginliği kazanamadan sonlandırıyor, belki de besteci bunu istedi, bilemiyorum…
Verilmeye çalışan duyguyu, parça’nın içine girmeye çalışınca biraz da olsa anlamaya başlıyorum . Karmaşık ve kesik duyguların piyanoya aktarımı olan eser, bunu hem seri çalınışı hem de tarzı vs. ile fazlasıyla hissetiriyor. Böylelikle, alışık olmadığım bu tarza bilmeden önyargıyla yaklaştığımı anlıyorum…
20.yüzyıl eserlerini büyük bir başarıyla yorumlamış hatta 26 Grammy ödülü, 67 da adaylığı olan Pierre Boulez, total serializm’in de temsilcilerinden. Stravinsky, Messiaen ve Schoenberg’in müzik anlayışlarını birleştiren ilk besteci olarak da geçmektedir. On iki ton sistemi ve Webern’in tını düzeni gibi yüzyılın önemli tarzlarından etkilendiği geçen Boulez, elektronik müzik denemelerine de katılmış ancak en profesyonel olduğu alan orkestra şefliğinde önemli başarılara imza atmıştır.
Incises parçası benim dinlediğim tarzlardan uzak ve ilk dinleyişlerimde içine alamayan bir eser oldu. Fakat sonrasında karmaşık ve kesik duyguları tamamıyla hissettiren eser, bakış/dinleyiş açımı tam anlamıyla değiştirdi. Bana total serializm’i tanıtan bu parça, sanatçı hakkında yeni bilgiler de vermiş oldu.
