20. Yüzyıl Müziği — J’y Suis Jamais Allé, Yann Tiersen
Kucaklayıcı bir pozitiflikle başlayan J’y Suis Jamais Allé (I’ve Never Been There), sağladığı pozitif havadan asla çıkarmıyor olumlu duyguları her saniyesinde hissettirip, Akordeon gibi enstürman seçimiyle de hem anılarımı depreştirip hem de geleceğe yönelik mutluluğumu, umudumu arttırıyor. Çok kısa süren bir parça olsa da, döngüye aldığımda hiçbir şekilde afallama yaşamıyorum ve olumlu duygularımı katlayarak devam ettiriyor. Böylesine kaliteli parça olduğunu ne kadar dinlesemde eskimemesinden anlayıp, ‘’Pure Happiness’’ Spotify listeme eklemiş bulunuyorum. Bence, etrafımızda her daim pozitifliği barındırmamız gerekiyor ve bunu her daim hatırlatan çalma listeme, J’y Suis Jamais Allé gibi hoş bir parça kazandırdığım için de mutluyum.
J’y Suis Jamais Allé, 1996 yılında kaydedilmiş Tiersen’in 2. albümü olan Rue des cascades’den bir parça. Sonrasında Amélie filmi müzik albümünde yer almış. Önceki Yann Tiersen başlıklı yazımda da aynı filmin müzik albümünden La Dispute hakkında yazmıştım.
Yann Tiersen, minimalist, multi-enstrümantalist ve her gün yeni başarılara imza atan bir müzisyen, söz yazarı. Sanatçı, Amélie filmiyle beraber birçok filmin müziğini de bestelemiştir. Örnek olarak, Meleklerin Düş Yaşamı ve Elveda Lenin! filmerini verebilirim.
Tiersen hakkında tekrarlayarak yazmak isterim ki, müzik stilini Amélie filmine yaptığı müziklerin seviyesinde bırakmayıp değiştirmiş, geliştirmiş ve duyguları daha da baskın, akışkan, profesyonelce aktarır hale gelmiş. Canlı performanslarında doğaçlama yapan sanatçı, farklı stilini bence böylelikle çok daha iyi aktarıyor, anlatıyor. İnsanların içine işler hâle gelmiş müziği, sanırım bu yüzyılın profesyonelleri/etkileyici müzisyenleri arasına girmesini kolaylıkla sağlıyor. Bazı eleştirmenler kendisini Erik Satie, Nino Rota gibi ustalarla anıyor ve bu durum da Tiersen’in kalitesini kanıtlar nitelikte.
Özetlemem gerekirse, J’y Suis Jamais Allé pozitif enerji saçan ve bence doğru enstrüman kullanımıyla istediği havayı tam anlamıyla hissettirebilmiş bir parça. Böylelikle, Tiersen’in duygu aktarımını bu parçada yeniden beğenmiş oldum.
