Köprüden Önce Kaostan Kozmosa
Yarım hikayeler biriktiriyorum defterlerde. Bu yılın üçüncü defteri. Yılları hep eylülden başlatıyorum. Öğrencilikten kalma bir alışkanlık. Adli yılla ilgilenmiyorum. O da benimle ilgilenmiyor. Ama çok güzel gülmüştü bir gün bana. Gelecekle ilgili ne düşüneceğimi bilmiyorum. Buraya kadar hayal etmiştim, dahası yok. Kendi hikayesini bile devam ettiremeyen bir anlatıcıyım. Birbirinden üzgün kahramanlar oluşturuyorum. Sonra biraz da onlara üzülüyorum. Hepsine biraz biraz. Sonra yüzüme örülen duvarların önünde belki bir kapı açılır diye bekliyorum. Umudun kölesi olmuşum. Biraz olsun pes etmek istiyorum. Mesela o yüzden artık medet ummuyorum o yollardan. Çıkmaz sokaklarda çıkar yol aramıyorum. Onun yerine köşeyi dönünce kaldırıma çöküp ağlamak istiyorum. Her adımda şüpheyle kol kola bir hıçkırık büyütüyorum içimde. Ama ağlamıyorum. Ağlayamıyorum. Onun yerine kızıyorum, aylarca yedi diye dolaştığım yetmiş yediymiş. aldım kabul ettim yedi yüz yetmiş yedi.
Evrene de çok kızıyorum. Herkesinki sms benimki posta mı? Neden benim olanın beni bulması bu kadar vakit alıyor? Vakti değil diye, değil mi? Henüz vakit varken gülüm, evvel zaman içinde kayboluyorum. Gökten üç elma düşse üçü de benim başıma. Newton değilim, yalnızca bahtsızım. Hiçbir -izm’e de sığamıyorum. Siyaset zaten hiç güldürmüyor yüzümü. Kimsenin mutluluğunda değil gözüm. Kerevete de konvoya da çıkmıyorum. Yalnızca küçük bir burjuva düşlüyorum. Artık, küçük bir burjuva.
Çünkü yaşamak güzel şey be kardeşim.
