Karanlıktan,Aydınlığa…

Bir gün bir yerde bir şey seni çok etkiledi.İçine bir yumruk oturdu,boğazın düğüm düğüm oldu.Sanki küstürdü seni hadi itiraf et kendine zoruna gitti demi.Hani çok zamandır ağlamıyorum diyordun yaa, o gün ağladın demi…O gün,o koskoca yere sığamadın.Bir salıncakta buldun kendini, hava karanlıktı,ağladın,ağladın,ağladın…Ne yapıyorum dedin kendi kendine…Utanmaktan kızaran yanakların ve düşünmekten ağrıyan bir kafan vardı.Bir yerde itilmişliği hissettin,görülmemeyi,niyetinde hiç olmayan ağır ithamlarda bulunmuş buldun kendini…Saatlerce karanlık gökyüzüne baktın,ağladığın gözyaşlarını silmesi için bir yıldız bekledin.Sonra merhemi kendinde buldun yine,ellerinin tersiyle gözyaşlarını sildin.Her zaman yaptığın gibi derin bir nefes aldın”ben güçlüyüm”dedin,”ayağına bu taşlar çok değecek”dedin.Sonra gökyüzüne tekrar baktın özür diledin,seni ağlarken gördüğü için…Oysa o hep seni ona gülerken görmeye alışık demi.O gün gece boyu yağmur yağdı”ben ağlıyorum gökyüzüm ondan ağlıyor”dedin.Ama sabah güneş yeniden bütün ihtişamıyla doğdu.Gece ağlamışta olsa sabah yeni bir gün,dün bitti bugün var.Açtın pencereni tekrar gülümsedin gökyüzüne çünkü sen gülümseyince güzelsin ve gökyüzü sen gülünce daha parlak…Sığındığın karanlık geceleri,aydınlık sabahlarla yaşıyorsun.Yaşadığın kötü olayları o günde bırakmazsan,diğer günler sırtında bir yükle yaşayacağını farkettin. Şimdi bunun farkına varan küçük kız sana sesleniyorum; “Kendini bilmek,kendini sevmenin yoludur.Sen kendini biliyorsun.Sana, kendini bilmediğini söyleyenlere kulaklarını kapa ve onlara gökyüzünü göster’O biliyor’ diye fısılda…”

Facebook | Twitter | Instagram | Slack | Kodcular | Editör | Sponsor