Karantina da
Ruhumu büyütüyorum, bu karantina günlerinde.
Sabahları bir doz bülbül şakıması alıyorum, vitamin niyetine. Öğle vakti de taze kesilmiş çim kokusu, 40 yaşıma vardığım şu günlerde çocukluğumdan burnumda kalan bir anı sanki.
Boş bir yolun başında, dengemi korumaya çalışırken, yüzüme vuran tatlı bir rüzgar ile düşünüyorum; çok mu zordu bir ağaç yanında köklenmek, yüzünü dönebilmek günebakanlara veya dokunmadan sevebilmek manolyaları… Anlayabilmek için içimizdeki dünyanın renklerini bir krize mi ihtiyaç vardı?
Akşam olunca da bir mum yakıyorum, belki bir kadeh, bir çay ve kahve yanında, bir doz masal ve müzik alıyorum bedenime, belki biraz da dans iliklerimde. Sanmayın ki dans etmeyi biliyorum. Bilmemenin mutluluğunu yaşıyorum hücrelerimde. Yaratılan sanata duyduğum takdir ve şükran ile tüm insanların aynı soydan gelmesine şaşırıyorum.
Ben ruhumu büyütüyorum bu karantina günlerinde, bir çocuk misali, dengeli, “free” ve yarın yok olacakmışçasına.
