Karmakarışık

Uzun süredir yazamıyordum. Eski okuyucularım bilir, yazmak içimdeki zehrin panzehridir. Baktım, ne yapsam olmuyor; bilgisayarın başına başka bir iş için oturmuşken döküldü parmaklarımdan cümlelerim.

Hayallerimden vuruldum.

Garip zamanlardayız.
Bu yaşların hastalığı mıdır ait hissedememek,
Hayatın içinde savrulmak ama yaşadığını sanmak?
Oysa birazca da yaş almıştım, savrulmamak için.
Sevebilmiş ve biraz da sevilebilmiştim belki.
Çoğu duyguyu da hissedebilmiş, ertelememiştim.
Yeterince güçlüydüm yani savrulmamak için.
Kendimi bulmak için çıktığım yolculuklarım da vardı hep bir anlam bulduğum.
Fakat bunun adı yolculuktan farklı, bu kaybolmak.
Yolcuyum sanmıştım yolun başında.
Geç fark ettim, hayallerinden vurulanların yolları olmazmış.

Yalnızlıkla derdi olmayanın en büyük derdi olabilirmiş yalnızlık hissi.
Hayatmış bunun adı, değişebilir, farklılaşabilirmişiz.
Büyümek böyle bir şey miydi?
Bunun için mi ihanet etmiştik çocukluğumuza?
İçimdeki çocuk hep yaşasın isterdim bir zamanlar.
Şimdi sadece döngümden çıkabilmekle, ait hissedebilmekle derdim.
Sığınmak isteyebilirmişiz birinin gölgesine,
Güçlü benliğimizden savrulmak istercesine.

Hayallerinden vurulanların hayalleri olur mu?
Bugün danıştığım psikoloğum, hayallerimi dönüştürebileceğimden bahsetti.
Sorular oluştu kafamda tabii.
Hayaller dönüşse de o hayale inanabilecek miydim?
Dönüşen hayal, ilkinin yerini tutar mıydı?
İnsanların dönüştüğü yerde, hayallerin dönüşmesine karşı durmakta tam benlik işti.

Benim karışıklığım, sizde anlam bulsun diye yazdım; uzun süredir kafamda uğultu olan cümlelerimi.

Bu yazıyı bitirmeden önce yazarken bana yoldaş olan bir şarkıyı önermek istiyorum: Kahraman Deniz — Kendimi Bulmak.

İletişim:

Mail: mervegrcn1@gmail.com

Instagram: https://www.instagram.com/merventure/

Twitter: https://twitter.com/mervvia