Kendine Yabancılaşmak
Bu aynalar beni başka gösteriyor ve bu insanlarda kendimi göremiyorum. Sanki her zaman olduğum yerdeyim ama bir şeyler değişmiş ben fark etmeden. Bitmiş bazı şeyler ve kuru otlar açmış çiçeklerin yerine.
Acı şeyler bunlar ama insanın canı çekiyor, bazen bu acı tat ağzımda şeftali etkisi yaratıyor! Ne denebilir ki, ben alışkınım ölü çiçek biriktirmeye, uyumlular bütün o ölü heveslerle.
Çok kez aradım ama bulamadım neymiş canımın istediği. Çok kez aradım meditasyonda, yogada, bir partide dans ederek, herkesten kaçarak, herkese koşarak, çok aradım ama bulamadım kendimi. Kimmişim ki ben, kimmişim elimde kalemle, kimmişim bağırırken sokaklarda, kimmişim dokunurken bir bedene ve hissedemezken kendiminkini. Kimmiş bunca yıldır bağıran o ses zihnimin içinde? Ne yazık, seviyor da hayatı besbelli!
Gülüyorum bazen kendime, kendimi bilemediği için, bir su birikintisinde hayatın sırrını aradığı için, bir güneş batışında aşkı bulduğu için! Komik değil mi hayat hem güldürüyor beni, hem de ağlatıyor gecelerce olmamış şeyler üzerine?
Ve ben hala arıyorum o beni, kaçan dağların arasına, sığınan yağmurda bir ağacın altına ve unutan suyun hayat olduğunu. Arıyorum her gün her gece, her sabah ezanında, her yediğim brokolide, her içtiğim kahvede, her yazdığım şiirde…Arıyorum ama bulamıyorum.
