Kulaklarına Kaktüs Sokmak | Acıya Duyulan Aşk
Okulda ders çalışıyorum. Hava çok sıcak. Otobüste kim ayakta kim inmiş en son durakta kaç kişi ayakta kalmış hiç umrumda bile değil. Sıraya sığmadığımdan öğretmen masasında çalışıyorum. Fizyolojim öğrenci olmama müsaade etmiyor. Sırtım ağrıyor ve ara ara on dakika kadar herhangi bir öğrenci sırasının üzerine sırtüstü uzanıyorum. Buna rağmen 25 yaşında hâlâ problem soruları çözmek ve öğrenci olmak sırt ağrısından daha fazla canımı yakıyor.
Bu da yetmezmiş gibi karşımdaki kafede yüksek sesle ve hiç durmadan Ebru Gündeş, Yıldız Tilbe çalan bir adam var. Adam olduğuna eminim. Sabah gelip kafeyle beraber ne kadar klarnetli müzik varsa akşama kadar açıyor. Şu ana kadar neşeli ve her şeye rağmen, hayata dair umut dolu sözleri barındıran bir şarkı dahi açmadı.
Bu adamın neler yaşadığını bilmiyorum ama insanın böylesine kedere tutunmasını anlamlandıramıyorum. Kederlenmek ve üzülmek bir süre için kişiyi meşgul eder. Pekala. Bu durum onun elinde değildir bir olay yaşamıştır ve onun yarattığı acı kişinin tüm hücrelerini altüst etmiştir. Kalbinden, saçlarının ucuna kadar her şeyini acıyla ağlatmıştır. Ona da tamam. Yalnız; bir noktadan sonra vedalaşma vakti (elbette süre, kişinin yaşadığı acının yoğunluğuna göre de değişmekle beraber) gelmiştir. Ama o, bunu asla kabullenmez. Acının gerekenden uzun sürmesi ise kişiyi içsel olarak bitirir, klinik açıdan hasta sıfatına sokar. Yaktığı sigaraları yarasının üzerine basar, dikenleri kucaklar. İyi de niye? Çünkü, hiç ama hiç bilinmeyen bir cenneti seçmektense gayet iyi bilinen bir cehennemi seçmek çok daha nettir ve tanıdıktır. Bilinendir.
Acının ateşiyle yıkanmak, sürekli sigara içip, kederlere dalmak yerine bu dostlarımıza çok daha muazzam bir önerim var:
Kesinlikle eminim ki bu zavallı kaktüs önceden evde değildi. Videonun çekileceği gün büyük buluşma için (üzerine oturmak) marketten alındı.
Görüşmek üzere. 👋🏻
