Nadar’ın Paris Yer Altı Mezarlarına İnişi
Félix Nadar, 1860'larda Paris Katakombu olarak da adlandırılan Paris yer altı mezarlarına indiğinde, yapay aydınlatma kanalları henüz emekleme aşamasındaydı: Eksantrik fotoğrafçı, dünyanın en korkunç yerlerinden biri olan yer altı mezarlığının karanlığında çektiği fotoğraflarla büyük ses getirir.
Nadar
Nadar’ın asıl adı, Gaspard-Félix Tournachon’dur; fotoğrafçı, karikatürist, roman yazarı, gazetecidir ve baloncudur. Babasının baskısı ile ilk eczacılık okumaya çalışmış ama istediğinin bu olmadığını anlayınca Paris’e gidip gazetecilik yapmaya başlar. Bu dönemlerde roman yazıp, karikatürist olarak para kazandığı da biliniyor.
1850′lerde fotoğraf çekmeye başlayan Nadar, pek çok ünlü ismi kendi stüdyosunda ağırlar ve sonraki dönemlerde Victor Hugo, George Sand, Delacroix gibi pek çok sanatçının siyah beyaz siluetlerini çeker.
Ayrıca Nadar, Jules Verne’nin Balonla Beş Hafta (1863) romanından esinlenerek 6000 m³ büyüklüğünde dev bir sıcak hava balonu yapar. Le Géant ismini verdiği balonuyla havadan fotoğraf çeker. Yaygın bir görüşe göre tarihte ilk havadan fotoğraf çeken kişidir. Ancak Nadar’ın fotoğrafları zamanla kaybolduğundan bu unvan, Nadar’ın balon uçuşundaki ilk deneylerini gerçekleştirmesinden iki yıl sonra James Wallace Black ve Samuel Archer King verilir.
Aynı zamanda tarihteki ilk nü fotoğraflara imza atan isimlerden biridir.
Tarihçi Shelley Rice’ın 1988'de Amerika’da Sanat için yazdığı bir denemede Nadar hakkında şunları söyler:
Asla eski taşları veya geçmişle dolu köşeleri aramadı; hayattan yoksun bir bedenden bir hafıza imajı yapmak onun tarzı değildi. Bunun yerine, Haussmann’ın çalışmasının tam ortasına daldı ve özellikle on dokuzuncu yüzyıl yenilikçi şehir planlamasının en karakteristik özelliği olan kanalizasyon ve hava resimlerindeki alanlara odaklandı.
Nadar, Paris yeraltı mezarlığının ilk fotoğrafik belgesini yaratan kişidir. Kafataslarının duvarlarının geometrisi, keskin kontrastlarla ortaya çıkar; Tünellerden uzun çekimler, alçak tavanları izleyiciye adeta klostrofobik bir huzursuzluk hissi verir.
Bu alandaki iskelet kalıntılarını çekip istiflemenin acımasız işçiliğini vurgulayan fotoğraflar da mevcuttur. Maruz kalma süresi on sekiz dakika kadar uzun olabileceğinden, Nadar canlı işçi yerine bir manken kullanır ve şöyle açıklar:
Bu sahnelerin bazılarını bir insan figürü kullanarak canlandırmanın tavsiye edilebilir olduğuna karar verdim — Bu on sekiz dakikalık maruz kalma süresi boyunca, bir insandan ihtiyacım olan mutlak, inorganik hareketsizliği elde etmem mümkün değildi. İşçi kıyafetleri giydirdiğim ve sahneye olabildiğince az gariplikle yerleştirdiğim mankenlerle bu zorluğun üstesinden gelmeye çalıştım.
Nadar, o dönemde yetersiz ekipmana ve kötü kokuya rağmen, hiç fotoğraflanmayan şeyleri yakalama arayışında ısrar eder. Ve çektiği fotoğraflar yer altı mezarlarının popülaritesinin artmasında kilit bir rol oynar.
Paris Yer Altı Mezarlığı
Katedralin girişinde ‘Biz iskeletler burada sizinkiler için bekliyoruz’ yazısı yer almaktadır.
19. yüzyılda Paris’te mezarlıkların dolup miyasmaya neden olmasıyla birlikte mezarlıktaki cesetler yeraltına taşınır. Mezarlıkta 6 milyondan fazla kemiklerin olduğu tahmin ediliyor.
250 kilometrelik bir tünel ağına sahip olan mezarlığın, yalnızca 2 kilometrelik kısmı ziyarete açık. Ziyaretçiler tünele girebilmek için 20 metre aşağıya iniyorlar ve 2 kilometrelik bir alanı gezebiliyorlar.
Uzunluğu 250 kilometreden fazla olan ve resmi olarak geçiş yasağı bulunan tünellere, şehrin kanalizasyon kanalları, metro tünelleri gibi farklı gizli noktalardan erişim sağlanabiliyor.
Tünellerin gizli etkinlikler için kullanıldığı 2004 yılında tesadüfen Fransa polisleri tarafından tespit edilir. Tünellerde elektrik bağlanan bir ekran, bir bar ve oturaklardan oluşan bir sinema düzeni kurulduğunu ortaya çıkmıştır.
Ayrıca Paris Yer altı mezarlığını bu adresten ziyaret edebilirsiz.
İnternet Kaynakları
