Ordu

Kendime Ay’ın beyazından daha kırık güneşin sarısından daha acı bir ordu kurdum
Şövalyeler hayalkırıklığını

Okçular umutsuzluğu

En öndeki yayanlar günahlarımı simgeledi
Düşmez kalkmaz bir Allah’tı
Dağ ucuna yerleşmiş tanrılar keyif yapardı

Melekler uhrevilikleriyle dünyevilere caka satardı

Kısacası kimsenin umrunda olmadım

Kahkaha yağdı üzerime gökten

Kendime, kendiliğimle kendiliğinden bir ödül vermek istedim
Savaştığım, kanadığım, kanattığım ve ateşe verdiğim şey içimdeki karanlıktı

Karanlığa siyahla karşılık vermek alınabilecek en kötü karardı

Yenildim
İndirildim tahtımdan
Ruhum darağacına asılmadan önce son bir söz döküldü ağzımdan;

“Laneti de insanın cenneti de kendinden başkası değildir.”