Dış Dünyaya Açılmak
Ama sadece bakışlarla…
İnsanlar minik kulaklarıma şaşıp kalıyor. Benimle ilk kez karşılaşanlar gözlerini kulaklarımdan alamıyor (sonraki görüşlerinde de hayranlıkları azalıyor diyemem). Bu ilgiden epey memnun olduğumu itiraf etmeliyim. Sonuçta bu ilgi sevilmeyi, okşanmayı ve çok lezzetli mamaları da beraberinde getiriyor. Ama ufak bir ayrıntı daha var. Ya da siz insanlar nasıl diyorsunuz, madalyonun öteki yüzü…
Tüm gün evde olduğum için bazen canım sıkılır. Her ne kadar oyuncaklar, mamalar ve eve gelen misafirler değişse de evin kendisi, yani benim dünyam hep aynı kalır; patilerimle aşındırdığım ahşap parke zemin, beyaz duvarlar, mobilyalar, vesaire… Ben de canım sıkıldığında bu dünyanın ötesine geçmeyi çok severim. Elbette sadece bakışlarım geçer öteye; pencereden dışarıyı seyrederim. O sırada oradan geçen sokak kedileri beni görür, şaşırıp kalır ve patileriyle kulaklarını gösterip gülerler. Anladığım kadarıyla sokak denilen o yerde benim gibi görünen kedi pek yok. Bu yüzden onların bu tavrını anlayışla karşılıyorum. Her şeye rağmen buna kulak asmamayı öğrenmeliyim. Henüz çok küçüğüm ve önümde uzun bir ömür var.
