Son Bahar
İşte buradayız yeniden, kedim ve ben. Serin bir gece, sonbahar kapıda. Siyahlara gizlendim. O çok sevdiğim siyah elbisem ve elimde bir kadeh şarap. Sanki kitaplardan çıkmış gibi şiirsel. Kimse tanık olmasa dahi, hayat yaşamak içindir. Değil mi?
Kurtarmaya çalışıyorum hala bitkilerimi. Sulamanın ayarını bir türlü öğrenemedim. Yaprakları kuruyor ve dökülüyor. Ayarsızca verilen sevgi gibi, hayatta fazla gelebiliyor.
Tuhaf bir rastlantı. Bu şehre geldiğimden beri edindiğim bir iki arkadaşımdan biri dün beni aradı.
“Sen hiç şikayette bulundun mu?”
“Hayır, bizimki daha farklıydı.”
Farkı bıçak izlerinin bedenimden ziyade koltuğumda kalması...
Dağınık bir mutfağı seviyorum yemek hazırladıktan sonra. İnsana kendi yarattığı karmaşa iyi gözüküyor. Rahatlatıcı, her nasılsa…Yıkamak için zaman var hala.
Son günlerde daha fazla yürüyorum. Daha uzaklara gidiyorum. Sonra geri dönüyorum. Daha çok görüyorum şimdi zihnimin içindekileri. Daha açık her şey. Zorlama bir aşkı yamayamazsın yüreğe. Bazı insanlar kötüdür, öylesine. Yalvarsan da kapı açmaz sana biri, gider saray diker ötekine. Başkası ellerinde çiçeklerle seni bekler yıllarca ve hayattır ayıran sizi, senden önce.
Senin elinden de her iş gelir derler bana yakınlarım. Kafama koyduğum her şeyi de yaptım şimdiye kadar. İstediğim her şeye de sahip oldum. Hala neden bitmez bu açlığım?
Şimdi… inanalım soğuk mevsimin başlangıcına. (Bkz: Furuğ Ferruhzad) Şimdi kadehlerimizi sonbahara, kışa kaldıralım. Artık tek yağışlı olan bizler değiliz. Gökyüzü bize, ay bize…
Şimdi…Haydi…
Şimdi inanalım soğuk mevsimin başlangıcına.
